حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
سخن این هفته را به اجلاس سازمان جهانی کار که در پیش است و دور جدید اعتراضات قدرتمند معلمان و تجمع سراسری آنان در روز ٢٠ اردیبهشت اختصاص میدهم.
سرآغاز جدیدی از مبارزات قدرتمند معلمان
هفته معلم، هفته اعتراضات معلمان برای پیگیری خواستهایشان و سرآغاز جدیدی از مبارزات قدرتمندشان بود. فراخوان برگزاری این هفته را شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان داده بود. در این هفته معلمان تحت عناوینی چون حمایت از معلمان بازداشتی، دفاع از حق تحصیل رایگان و کیفیت بالای آموزشی، اعتصاب اخطاری سراسری دو ساعته در ١٩ اردیهبشت و برگزاری تجمع سراسری قدرتمند ٢٠ اردیبهشت، دست به اعتراض زده و خواستهایشان را فریاد زدند. اعتصاب اخطاری سراسری معلمان در روز نوزدهم اردیبهشت، گامی در جهت گفتمان اعتصابات سراسری به عنوان یک راه حل فوری در اعتراض علیه فقر و فلاکت بیسابقه حاکم و برای داشتن یک زندگی انسانی بود. در پاسخ به فراخوان دو ساعت اعتصاب سراسری در نوزدهم اردیبهشت در شهرهای مختلف معلمان در مدارسی دست از کار کشیدند و عکس های تحصن خود را در کانال های تلگرامی انتشار دادند. در ادامه این تحرکات سازمانیافته، تجمعات اعتراضی سراسری معلمان در روز ٢٠ اردیبهشت برپا شد. فراخوان مشخص این تجمع به معلمان شاغل و بازنشسته و به دانش آموزان و خانواده هایشان بود و با استقبال خوبی روبرو شد. این استقبال خصوصا در گروههای مبارزاتی مدیای اجتماعی بارز بود. معلمان در این روز در تهران در مقابل سازمان برنامه و بودجه و در شهرستانها در مقابل مراکز آموزش و پرورش تجمع کردند. این تجمعات نقطه اوج اعتراضات معلمان در دور جدید و اولتیماتوم آنها برای اجرایی شدن خواستهایشان بود.
اعتصاب و تجمع سراسری معلمان در شرایط کنونی یک اتفاق مهم سیاسی است. درست یک روز بعد از هیاهو بر سر سیاست آمریکا و برجام ، این اعتراضات نشان داد که با برجام و بی برجام، مردم حق و حقوقشان را میخواهند. در تجمع معلمان در تهران حضور نیروی انتظامی چشمگیر بود. آنها به صف معلمان وحشیانه حمله کردند، اما معلمان جانانه ایستادند و با شعار پلیس برو دزد رو بیگیر، فریاد، فریاد، از اینهمه بیداد با نیروی انتظامی مقابله کردند. در این تجمع گفته میشود پانزده نفری از جمله محمد حبيبى، على زولفى، محمد حسن پوره، محمد تقى فلاحى، رسول بداقی، عالیه اقدام‌دوست و گرامی بازداشت شدند که بنا بر آخرین خبر محمد حسن پوره آزاد شد. نکته جالب اینکه بلافاصله بعد از پخش خبر این دستگیری ها معلمان در مریوان که در مقابل آموزش و پرورش این شهر تجمع داشتند، یکساعت تجمع خود را در حمایت از معلمان بازداشتی تمدید کردند و شعار معلم زندانی آزاد باید گردد سر دادند. در این روز علاوه بر تهران معلمان در شهرهای مختلفی چون اصفهان، شیراز، مشهد، بجنورد، بوشهر، بهبهان، ممسنی، خمینی شهر، شهرضا، اراک، قزوین، سقز، سنندج، دیواندره، مریوان، قروه، تبریز و کرمانشاه تجمع کردند و خواستهای واحدی را فریاد زدند. در این اجتماعات معلمان در سخنرانی هایشان از تخصیص نابرابر بودجه و دزدی ها و اختلاس ها سخن گفتند و به این ترتیب معلمان یک روز اعتراضی با شکوهی را پشت سر گذاشتند. قطعنامه و شعارهای اعتراضی معلمان قبلا در سطح گروههای مدیای اجتماعی انتشار یافته بود. محور خواستهای معلمان در قطعنامه و شعارهای اعتراضی شان، اعتراض علیه فقر، تبعیض و نابرابری بود و پلاکاردهای یکدست و قرمز رنگ با خواستهای آموزش رایگان برای همه، بیمه کارآمد، حق تشکل، نان، کار، آزادی، آموزش رهایی، نوبخت بطحایی استعفا استعفا و معلم زندانی آزاد باید گردد توجه ها را به خود جلب میکرد. اعتراضات معلمان ادامه دارد و یک خواست فوری آنها آزادی بازداشت شدگان تجمع ٢٠ اردیبهشت و نیز معلمان زندان اسماعیل عبدی، محمود بهشتی و مختار اسدی است که از قبل در بازداشت بسر میبرند.
معلمان یک بخش معترض جامعه هستند که در مبارزات تا کنونی شان الگوهای خوبی از سازمانیابی توده ای در گروههای مدیای اجتماعی و سازماندهی اعتراضات سراسری در مقابل کارگران و کل جامعه گذاشته و راه نشان داده اند. معلمان همچنین در اعتراضاتشان با خواستهایی چون خواست افزایش حقوقها به بالای خط فقر، تحصیل رایگان برای همه، درمان رایگان برای همگان، ایجاد تسهیلات برای تامین مسکن و در اعتراض به فقر، تبعیض و نابرابری و حقوق های نجومی و اختلاس ها، نقش مهمی در جلو آورد گفتمان های رادیکال و چپ کارگری در سطح جامعه داشته اند. از جمله شعارهایی چون معیشت، منزلت، حق مسلم ماست، نماینده ٦٠ میلیون حقوق ما یک میلیون در تاریخ مبارزات معلمان ثبت شده است و اینها شعارهاییست که کل بساط تبعیض و نابرابری سرمایه داری حاکم را به چالش کشیده و صدای اعتراض کل جامعه است. معلمان با چنین شعارها و خواستهایی توانسته اند، جریانات سازشکار و راست را از سر مبارزاتشان کنار بزنند. از مبارزات معلمان وسیعا حمایت کنیم.
رژیمی که کارگران را بخاطر مبارزاتشان زندانی میکند، جایی در سازمان جهانی کار ندارد
اجلاس جهانی سازمان جهانی کار نزدیک است و یک موضوع اعتراض هر ساله کارگران در ایران، اعتراض علیه حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاسهاست. حزب کمونیست کارگری ایران هرساله با فرستادن هیاتی به مقابل اجلاس سازمان جهانی کار تلاش میکند که اعتراضش را به حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس ها اعلام دارد. از جمله در سالهای متعددی فعالین حزب توانسته اند در همان لحظه گشایش کنفرانس به داخل سالن بروند و با بدست گرفتن عکس کارگران زندانی و پخش بیانیه های حزب در میان شرکت کنندگان در اجلاس صدای اعتراض کارگران و مردم ایران را به گوش سازمانهای مختلف کارگری در سطح جهان برسانند. اجلاس امسال سازمان جهانی کار در بیست و هشتم ماه مه آغاز و تا هشتم ژوئن ادامه خواهد داشت.
اجلاس سازمان جهانی کار امسال در شرایطی برگزار میشود که برای ما کارگران در ایران ویژه است. به این معنا که در تداوم خیزش انقلابی مردم در دیماه علیه کل بساط جهنمی حکومت اسلامی، جنبش کارگری پر تلاطم تر از هر وقت به جلو میرود. جامعه در حال انفجار است و بروزات این شرایط را در بزرگداشت با شکوه روز جهانی کارگر شاهد بودیم. روزی که در آن کارگران در یک همبستگی وسیع طبقاتی در سطح جامعه به سرمایه داری نه گفتند و جامعه ای انسانی را فریاد زدند. در چنین شرایطی امسال نیز همانند هر سال در مقابل اجلاس سازمان جهانی کار حاضر خواهیم بود تا صدای اعتراض کارگران و کل جامعه علیه حکومت ضد بشری و آپارتاید جنسی در ایران و مماشات سازمان جهانی کار با این حکومت باشیم.
در این نوشته کوتاه سعی دارم که اشاره ای به اینکه اجلاس های سالانه سازمان جهانی کار چگونه شکل میگیرد و پیام اعتراضی ما به این اجلاسها چیست، داشته باشم.
طبق اساسنامه سازمان جهانی کار، هرسال هیاتی ٤ نفره تحت عنوان سه جانبه گری (دولت، کارفرما، کارگر) مرکب از دو نماینده هیات دولتی، یک نماینده کارفرما و یک نماینده کارگر از سوی کشورهای عضو راهی اجلاس سازمان جهانی کار میشود. کار این هیات ها بحث و گفتگو بر روی مقررات کار در سطح جهانی و چگونگی اجرای آنست. در این سه جانبه گرایی مسخره در بهترین حالت نمایندگان دولت و کارفرمایان در یک جبهه واحد قرار دارند و تنها یک نفر از هیات ۴ نفره تحت عنوان نماینده کارگران شرکت میکند. حال در کشورهایی همانند ایران که کارگران از حقوقی چون حق تشکل، حق اعتصاب، حق تجمع و دیگر آزادی های پایه ای در جامعه محرومند، وضع از این هم بدتر است. در ایران این نماینده تشکلهای دست ساز حکومتی هستند که تحت عنوان “نماینده کارگران” به عنوان عضوی از هیات اعزامی حکومت در اجلاس سالانه سازمانه جهانی کار شرکت میکند. کارگران کل این بساط را قبول ندارند و به مماشات سازمان جهانی کار با حکومت اسلامی اعتراض دارند. از همین رو هر سال با فرارسیدن زمان برگزاری این کنفرانس ها، نامه های بسیاری از سوی تشکلها و رهبران سرشناس کارگری در اعتراض به شرکت نمایندگان تشکلهای دست ساز حکومتی تحت عنوان “نماینده کارگران” در این اجلاس ها سرازیر شده است.
امسال ما همانند هر سال طی بیانیه ای اعتراض خود را به حضور هیات جمهوری اسلامی در آی ال او اعلام کرده و اساس سخنمان اینست که جمهوری حکومت آپارتاید جنسی، سرکوب، اعدام و جنایت است و باید از سازمان جهانی کار و تمامی نهادهای بین المللی اخراج شود. از نظر ما جای چنین رژیمی نه در اجلاس سازمان جهانی کار، بلکه پشت میز محاکمه است.
ما از نهادها و سازمانهای کارگری در سراسر جهان خواستار اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آی ال او شده ایم. ما خواستار بایکوت هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس شده ایم. در عین حال ما خواستار این شده ایم که به حکومت اسلامی فشار بیاورند که کارگران زندانی، معلمان دربند و تمامی زندانیان سیاسی فورا آزاد شوند. ما خواستار پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان و مردم معترض در ایران شده ایم. خواست ما اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین المللی است.
