حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
انترناسیونال 915
گفتگو با شهلا دانشفر در برنامه خط رفاه
خلیل کیوان: سه هفته به اول مه، ۱۱اردیبهشت، روز جهانی کارگر بیشتر باقی نمانده است. علیرغم شیوع پاندمی کرونا، در سال گذشته شاهد مبارزات گسترده ای بودیم. این مبارزات که بخش های مختلف جامعه را در بر میگرفت بر روز جهانی کارگر قطعا تاثیراتی خواهد گذاشت. میخواهیم ببینیم که اول مه امسال چه ویژگی هایی دارد و بر چه زمینه هایی قرار گرفته و همینطور چه برنامه ها و اقداماتی تا کنون اعلام شده و چگونه باید به استقبال این روز رفت. با شهلا دانشفر هستیم و سوالاتمان را با ایشان در میان میگذاریم.
شهلا دانشفر برای اینکه بهتر متوجه بشویم که روز جهانی کارگر در چه شرایطی برگزار میشود قاعدتا باید نگاهی بکنیم به مبارزاتی که در سال ۹۹ در جامعه در جریان بوده است. در مورد دامنه و ابعاد و کم و کیف این مبارزات و همینطور موضوع این اعتراضات و مطالباتی که طرح شده از سوی کارگران لطف کنید قدری برای ما صحبت کنید؟
شهلا دانشفر: به باور من سال ۹۹ یکی از درخشانترین سالهای اعتراضات کارگری همراه با پیشروی های بزرگی بود. یک وجه مهم مبارزات کارگران در سال گذشته دست بردن به پایه های اقتصادی- سیاسی بنیادی حکومت است. اعتراض علیه بساط چپاول و دزدی حاکم و جلو آمدن خواستهایی چون جمع شدن بساط پیمانکاران مفتخور، لغو قراردادهای موقت و پیمانی و لغو قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی مثال های برجسته وبارز آنست . در این سال کارگران با گفتمان هایی پیشرو و خواستهایی روشن در یک سطح ماکرو به میدان آمدند و پرچم شوراها که قبلا گفتمانش جاری شده بود، برافراشته شد و در جایی مثل نیشکر هفت تپه عملا بدست گرفته شد. و بالاخره اینکه در این سال ما شاهد برپایی تجمعات بزرگ کارگری بودیم. یک نمونه بارز این پیشرویها اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه به عنوان یک سنگر مهم جنبش کارگری است که در طول سال ۹۹ جاری بود و اکنون نیز ادامه دارد. این کارگران از خردادماه سال ۹۹ اعتراضاتشان را شروع کردند و گفتند شورایی تصمیم میگیریم و شورایی تصمیم گرفتند و بر روی خواستهایشان ایستادگی کردند. یک خواست مهم آنها این بود که باید از اسد بیگی و باند مافیایی چپاولگر وی خلع ید شود و یکنفر از سوی دولت به کارخانه گسیل شود و این شرکت تحت نظارت شورای کارگران اداره شود و به این شکل در مقابل بخش های مختلف جامعه الگو قرار دادند. در این مبارزات کارگران نیشکر هفت تپه باند مافیایی هفت تپه را که یکسرش به دولت و سر دیگرش به دستگاه قضایی و استاندار رشوه خوار خوزستان و دارودسته های مختلف حکومتی وصل است به چالش کشیدند و مجلس اسلامی را به صحنه نبرد خودشان تبدیل کردند. در ایران که اساس اقتصاد حکومت بر چپاول و دزدی و رانت خواری و قاچاق گذاشته شده است، این اتفاق مهم است و اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه اعتراض کل جامعه را نمایندگی میکند. مثال دیگر اعتراضات با شکوه کارگران غیر رسمی نفت در مرداد ماه است. در این اعتراضات ۲۵ هزار کارگر غیر رسمی نفت و مراکز وابسته به آن با مطالبه کوتاه شدن دست پیمانکاران و خواست افزایش دستمزدها به بالای ۱۲ میلیون و دیگر مطالباتشان به میدان آمدند و بر لغو قوانین ویژه اقتصادی تاکید کردند و با این گفتمان ها هم ضربه محکمی به ساختار های اقتصادی- سیاسی حاکمیت زده شد و هم جنبش برای خواست افزایش دستمزد گام بزرگی به جلو برداشت. همچنین تجمعات بازنشستگان نقش مهمی در بهبود توازن قوای سیاسی جامعه و جلو آوردن خواستهای رادیکال و پیشرو داشته است. آنها در طول سال گذشته هفده بار تجمع سراسری داشتند که اکثرا در بیش از ۲۰ شهر برگزار شدند و در آغاز سال جدید نیز تجمعاتشان را از سر گرفته اند. یعنی شما تصور کنید که در ماه دو بار چند هزار بازنشسته مرتبا به خیابان آمده و فریاد زده اند معیشت، منزلت، حق مسلم ماست، حقوقهای نجومی، فلاکت عمومی، افزایش حقوقها به بالای ۱۲ میلیون و امنیتی کردن مبارزات باید پایان پیدا کند ببینید چه تحرکی سیاسی وسیعی همراه با خود در سطح جامعه ایجاد میکند. نمونه آخرش بازنشسته ای را می بینیم که قابلمه خالی بدست گرفته و دارد فریاد اعتراضش را علیه فقر و گرسنگی و حقوقهای نجومی و تبعیض ها بلند میکند. و اینها همه اتفاقات بسیار مهمی در سطح جامعه هستند. از طرف دیگر جنبش برای خواست افزایش دستمزدها را داشتیم. جالب است وقتی با فعالین کارگری در این مورد صحبت میکنیم میگویند ما با برافراشتن پرچم خواست افزایش دستمزد به بالای ۱۲ میلیون هم به خط فقر اعتراض داریم و هم به حقوقهای نجومی. و این یک شاخص مهم در این جنبش است که بخش های مختلف ۹۹ درصدی های جامعه را حول این مطالبه به هم پیوند زده است. امروز کارگر، معلم، بازنشسته، از جمله کارگر فولاد اهواز و کارگران غیر رسمی نفت همه دارند بر همین مطالبه تاکید میکنند. اینها همه در هفدهم اسفند بر سر این موضوع مقابل تامین اجتماعی تجمع داشتند. همه این اتفاقات صف متحدی از کارگران را حول خواستهای سراسری ای شکل داده است. از جمله میگویند امنیتی نکتید مبارزات را، خط فقر را قبول نداریم، شورایعالی کار را قبول نداریم، درمان رایگان، تحصیل رایگان و داشتن مسکن حق مسلم ماست و اینکه پیمانکار باید گورش را گم کند و برود و قوانین ویژه اقتصادی باید لغو شوند. در واقع پلاتفرم مبارزاتی روز جهانی کارگر در کف خیابان و با شعارهای اعتراضی کارگری نوشته شده است. کارگران با این مطالبات دارند کل سرمایه داری حاکم را به چالش میکشند و در این شرایط است که داریم به استقبال اول ماه مه میرویم و همانطور که اشاره کردید تاثیر خود را بر این روز سراسری اعتراض میگذارد.
خلیل کیوان: مبارزات سال ۹۹ خیلی گسترده بود به گوشه ای از این مبارزات و مطالبات و موضوعاتی که کارگران مطرح کرده اند شما اشاره کردید. قطعا همانطور که اشاره شد اینها تاثیر خود را بر چگونگی برگزاری اول ماه مه امسال خواهند گذاشت. به نظر شما این مبارزات چه بازتاب و تاثیری بر روز جهانی کارگر خواهد داشت؟
شهلا دانشفر: به نظر من امروز طبقه کارگر متحد تر و هماهنگ تر در مبارزات خود دارد به جلو میرود. با گفتمان شورایی دارد به جلو گام بر میدارد. با نه به زندان و سرکوب دارد به جلو میرود و هم اکنون جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی قویتر از هر وقت به میدان آمده است و اولین جرقه اعتراضی آن در آغاز سال ۱۴۰۰ با اعتصاب در درون زندان زده شد. و بعد دامنه آن به سطح جامعه کشیده شد و طومارهایی با خواست آزادی زندانیان سیاسی در داخل ایران و در سطح بین المللی انتشار یافت. از جمله در داخل ایران طوماری با امضای چهره های شناخته شده کارگری و معلمان و بازنشستگان و دیگر اکتیویست های اجتماعی انتشار یافت. کمپین برای آزادی کارگران زندانی از آن حمایت و پشتیبانی کرد و همگان را به پیوستن به این اعتراض فراخواند. همچنین طوماری در دفاع از اسماعیل عبدی معلم زندانی در اعتراض به اذیت و آزار وی و صدور حکم ده سال حبس بیشتر برای وی به راه افتاده که بسیاری ازاکتیویست های اجتماعی آنرا امضا کرده اند. در خارج کشور نیز کارزاری از سوی مینا احدی برای آزادی زندانیان سیاسی به راه افتاده است و کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در اعتراض به تشدید فشار ها در درون زندانها و برای جهانی کردن صدای اعتراض زندانیان و خانواده هایشان برنامه هایی را در دستور گذاشته است . همه این ها ابعاد گسترده جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی را که در پیشاپیش آن جنبش کارگری با اعتراض به امنیتی کردن مبارزات در حرکت است، به نمایش میگذارد. این اتفاقات طبعا تاثیر خود را بر فضای اعتراضی اول ماه مه میگذارد. دوستی از ایران میگفت اعتراضات ما دو محور مهم دارد. یکی دستمزد بالای ۱۲ میلیون و دیگری زندانی سیاسی آزاد باید گردد. و این دو محور شمشیری بر روی سرمایه داری حاکم است که تلاش میکند با ابزار سرکوب و زندان اعتراضات مردمی را عقب زند. و ما در مقابل آن ایستاده ایم و میگوییم شکاف طبقاتی در جامعه باید از بین برود. برابری باید باشد. حقوقهای نجومی باید برچیده شود و ما یک زندگی انسانی میخواهیم. او به این شکل دارد تصویر بسیار زیبایی از فضای اعتراض کارگری و کل جامعه میدهد. این فضای اعتراضی با چنین گفتمان های رادیکال و چپ تاثیر خود را بر فضای سیاسی جامعه گذاشته و بر اول ماه مه نیز خواهد گذاشت. و هر چه جلوتر میرویم اثرات آن قابل لمس تر میشود. اولتیماتوم دادنها یک مثال بارز آنست. الان معلمان دارند اولتیماتوم میدهند و میگویند خواسته هایمان پاسخ نگرفته و اعتراض میکنیم. کارگران غیر رسمی نفت اولتیماتوم داده اند و گفته اند وعده ها عملی نشده و اعتراضاتمان را از سر خواهیم گرفت. بازنشستگان تجمعات بزرگ خود را از همین آغاز سال از سرگرفته اند. همین اعتراضات و تجمعات زمینه های عملی برپایی تجمعات روز جهانی کارگر را فراهم کرده است . و در بستر این اوضاع و احوال میتوان اول ماه مه امسال را به یک روز اعتراض سراسری و به روزی تاریخی و فراموش نشدنی تبدیل کرد.
خلیل کیوان: به دو نکته بسیار مهم اشاره کردید. یکی دستمزد بالای ۱۲ میلیون که نقطه اشتراک مطالبات مزدبگیران جامعه است و در مورد آن قبلا بیانیه های متعددی داده شده است. همینطور مساله آزادی زندانیان سیاسی. امروز به یک بیانیه ای از طرف کارگران غیر رسمی نفت برخورد کردم که منتشر کرده بودند و گفته اند که دستمزد هیچ کارگری نباید از ۱۲ میلیون کمتر باشد. اهمیت این بیانیه و طرح این مساله در آن چیست؟
شهلا دانشفر: اولین جنبه مهم آن اینست که از یک مرکز بزرگ کارگری ، از میان کارگران نفت این صدای اعتراضی چنین رسا بلند شده است. آنهم در آستانه اول ماه مه. اهمیت آن اینست که دارد بر روی مطالبه افزایش دستمزد که خواست اجتماعی امروز جامعه است تاکید میگذارد. اهمیت آن در عین حال اینست که در همین بیانیه که شما به آن اشاره کردید کارگران غیر رسمی دارند میگویند که ما با این خواستها و با این گفتمانها داریم به استقبال روز جهانی کارگر میرویم. و این بیانیه اولین تحرک کارگری برای گرامیداشت روز جهانی کارگر است که هزاران کارگر غیر رسمی نفت را نمایندگی میکند.
جالب اینجاست که در همین بیانیه کارگران میگویند که نه شورایعالی کار را قبول داریم و نه هیچگونه گمانه زنی ای از بالای سر خودمان تحت عنوان “کمپین پنجم” که دارند به این شکل در مورد مزد ما صحبت میکنند و در لیست پیشنهادی شان حتی دستمزد دو میلیون تومان که چند برابر زیر خط فقر است را گذاشته اند که طبعا بخش وسیعی از کارگران نفت را شامل میشود. در برابر این تقلاها کارگران غیر رسمی نفت در بیانیه شان تاکید کرده و میگویند دستمزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد. این در عین حال یک تودهنی به حکومت است که حداقل دستمزد چندین بار زیر خط فقر را مصوب کرده است. از جمله خود حکومت بارها اعلام کرده است که خط فقر ۱۲ میلیون است و حداقل دستمزد سال ۱۴۰۰ را دو میلیون و ششصد و پنجاه و پنج هزار رقم زدند. معلوم است که کارگران این را نمی پذیرند و ما صدای اعتراضشان را اکنون از زبان کارگران نفت داریم میشنویم.
خلیل کیوان: این بیانیه فکر کنم اولین بیانیه ایست که به روز جهانی کارگر و گرامیداشت آن اشاره شده است. من بیانیه دیگری را هنوز ندیده ام. چطور باید به استقبال روز جهانی کارگر رفت؟ چه تحرکات دیگری علاوه بر بیانیه کارگران نفت به این مناسبت در جریان است. چه گفتمانهای دیگری علاوه بر خواست افزایش دستمزد و آزادی زندانیان سیاسی که اشاره کردید جاریست؟
شهلا دانشفر: تحرکات وسیعتر از هر سال است. حتی امروز دیگر به این روز صرفا به روز اخص کارگر نگاه نمیشود. بلکه روز همه مردم است. امروز معلم، بازنشسته، دانشجو و فعالین در عرصه های مختلف مبارزاتی دارند به این روز به عنوان روز اعتراض خود فکر میکنند و بر سر چگونگی گرامیداشت آن در تدارکند. بخاطر اینکه اعتراض علیه سرمایه داری و وجوه اجتماعی ستمگری این سیستم خصلت این روز است و این وضعیت جهنمی موضوع اعتراض همه مردم است.
از سوی دیگر امروز ما کارگر را در صف جلوی جنبش دادخواهی در سطح جامعه می بینیم. به این اعتبار صدای اینکه جمهوری اسلامی در سطح جهانی نباید به رسمیت شناخته شود و این رژیم باید ایزوله شود را ما در بیانیه های کارگری دیده ایم واین نکته ایست که دارد رنگ خود را به اعتراضات کف خیابان میدهد و طبعا در قطعنامه های اول ماه مه نیز بازتاب خواهد یافت. امروز وقتی کارگر، معلم، بازنشسته بنر در دست میگیرد که بر رویش نوشته شکاف عمیق طبقاتی در جامعه باید از بین برود، دارد در واقع سوسیالیسم را فریاد میزند. دارد میگوید سرمایه داری نه. و به نظر من امروز صریحتر و آشکار تر از هر وقتی باید این گفتمان خودش را در بیانیه های اول مه بیان کند. چطور که همواره قطعنامه های اول مه کیفرخواست کارگران و جامعه علیه سرمایه داری بوده است. و اگر ما علیه سرمایه داری کیفرخواست میدهیم، این کیفرخواست علیه تبعیض علیه زن است. کیفرخواست علیه اعدام است. علیه نقض پایه ای ترین آزادی های سیاسی در سطح جامعه است. این کیفرخواست علیه زندگی زیر خط فقر است. علیه بی خانمانی و گورخوابی و علیه کل توحش و بربریت سیستم سرمایه داری حاکم در تمام وجوهش است. اول ماه باید رنگ چنین اعتراضی و چنین کیفرخواستی را داشته باشد. با همین گفتمان ها باید در همه جا شعار نویسی کرد. پوسترهای ویژه اول مه را درست کرد ودر مدیای اجتماعی پخش کرد و آنها بر در و دیوار نصب کرد. با همین گفتمان ها باید مدیای اجتماعی را به کانون داغ اتحاد و اعتراضات همه بخش های جامعه تبدیل کرد و به تدارک برپایی یک اول ماه توده ای و اجتماعی رفت. میشود در مدیای اجتماعی بر سر این موضوعات کنفرانس ها گذاشت و سخنرانی ها داشت. در دانشگاهها میشود سمینارها برپا کرد. و به این صورت یک تدارک سیاسی همه جانبه برای برگزاری اول ماه ببینیم . در تمام محیط های کارگری اول ماه مه را میشود برپا کرد. الان اعتراض در همه جا دارد میجوشد. کارگران شهرداری، راه آهن، مخابرات، آتش نشانی، توزیع برق و … همه و همه الان در اعتراض و مبارزه اند. همین امروز کارگران توزیع برق مقابل مجلس و معلمان در چند شهر تجمع داشتند. بازنشستگان تجمعات سراسری شان را دارند و اینها همه کانون های داغ اعتراضند و اول مه میتواند روز پیگیری مبارزاتشان و بلند شدن صدای اعتراضشان به این بساط بردگی باشد. همانطور که در سال ۵۸ اولین اول مه بعد از سرنگونی رژیم شاه بیش از نیم میلیون کارگر به خیابان ریختند و روز جهانی کارگر را با گرفتن پلاکاردهای کارخانه هایشان و فریاد شعارهایشان جشن گفتند، امروز نیز باید در چنین ابعادی به گرامیداشت روز جهانی کارگر فکر کرد و آن روز دور نیست. همین الان باید در تمام محیط های کارگری بنرهای روز جهانی کارگر نصب شود و تصاویر آن وسیعا رسانه ای شود. به نظر من جامعه در چنین موقعیتی قرار گرفته است. همچنین تهیه کلیپ هایی به مناسبت روز جهانی کارگر و پیام دادن به این مناسبت و پخش آن در مدیای اجتماعی از سوی فعالین کارگری و اجتماعی وچهره های شناخته شده آن بسیار مهم است. به مناسبت روز جهانی کارگر باید در تمام محیط های کار، مدارس و دانشگاهها و اماکن عمومی شیرینی پخش شود و این روز را به همه شادباش گفت. اول مه را در محلات میشود برگزار کرد و بنرهای ویژه این روز را بر سر کوچه و در پارکها و مترو و جاهای دیگر نصب کرد و در محل شیرینی پخش کرد. اینها همه اشکال اجتماعی گرامیداشت این روز سراسری اعتراض است.
ما تجربه هشت مارس را داریم که امسال اجتماعی تر از هر سال در سالهای اخیر برگزار شد. روزجهانی کارگر روز جا افتاده تری است و بیشتر زمینه برگزاری وسیع آن فراهم است.
خلیل کیوان: پاندمی کرونا نه فقط در ایران بلکه در سراسر جهان ناتوانی و بی مسئولیتی نظام سرمایه داری را بیش از هر زمان در مقابل چشم جهانیان قرار داده است. بعضی دولت ها در برخی از کشورها مردم را تا حدی تامین کردند. آنهم نه در حد کامل. اما در ایران اوضاع بسیار وخیم بود. آشکارا مردم را بر سر دو راهی نان و یا کار گذاشتند. اگر به خاطر داشته باشید روحانی گفت بهتر است سه میلیون نفر تلف شوند تا اینکه ۳۰ میلیون در خیابانها دست به اعتراض بزنند. این اوضاع و این گفتمان ها چه تاثیری در ذهنیت و نگرش جامعه نسبت به سیستم سرمایه داری و دولت آقا بالاسر گذاشته است؟ آیا میتوان تصور کرد که مردم بعد از حکومت اسلامی بازهم به یک حکومت سرمایه داری دیگر تن دهند و آنرا راحت بپذیرند؟
شهلا دانشفر: سوال بسیار جالبی است. مردم خشمگین هستند. در دنیا خشمگینند. الان در سطح بین المللی همه دارند میگویند سرمایه داری همین است و خراب کرد. سرمایه داری ضدیتش را با بشریت و انسان بیش از هر وقتی به نمایش گذاشته است. ببینید علم تا آنجا پیشرفته که دارند از فیریک کوانتوم صحبت میکنند. اما دولت های سرمایه داری حاکم ناتوان از این بودند که تجهیرات لازم برای مقابله با بیماری مرگبار کرونا را فراهم کنند. حتی در کشورهای متمدن جهانی ما با کمبود تخت بیمارستان روبرو شدیم. چه برسد در ایران که جمهوری اسلامی خودش کنار کرونا ایستاد و . از آن استفاده سیاسی کرد و آنرا مثل یک برگه بازی بدست گرفت برای اینکه جامعه برآمده از خیزش آبان ۹۸ را عقب بزند. همانطور که اشاره کردید گفتند اگر سه میلیون از بین بروند بهتر است که سی میلیون گرسنه به خیابان بریزند. و با جان مردم بازی کردند. با این سیاست این حکومت از همان آغاز به مردم دروغ گفت. ضدونقیض حرف زد و برای مقابله با این بیماری هیچ کاری انجام نداد و با رها کردن مردم در بی تامینی مطلق خود عامل اشاعه این بیماری مرگباربود. امروز هم واکسن تهیه نمی کنند و جان مردم را به بازی گرفته اند. از همین رو هم اکنون گفتمان اینکه واکسن معتبر بخرید و واکسیناسیون رایگان برای همه به کارزای اجتماعی تبدیل شده است و این هم به یکی از گفتمان های اجتماعی علیه دولت سرمایه داری چپاولگر حاکم تبدیل شده است و حتما یکی از مطالبات قطعنامه های روز جهانی کارگر خواهد بود. در چنین شرایط متحولی است که جامعه علیه تمام وجوه ستمگری سرمایه داری دارد به پا می خیزد. سلطنت بی تاج و تخت میشود و اگر قبلا میگفتیم که جامعه از انواع آلترناتیو های راست بورژوایی چون رژیم چنج و استحاله و غیره عبور کرده است. امروز حتی شاهد این هستیم که جامعه دارد از ساختارهای کلاسیک بورژوایی مثل پارلمانتاریسم و سلطنت و غیره عبور میکند. گفتمان اداره شورایی جلو می آید و جامعه دارد حکومت شورایی را فریاد میزند. حکومت انسانی را فریاد میزند. و بطور واقعی سوسیالیسم را فریاد میزند. اول ماه مه امسال رنگ این اوضاع و احوال را نیز دارد. به نظرم یکی از تاثیرات شیوع بیماری مهلک کرونا مهر باطل زدن همه جانبه به سرمایه داری و اشکال مختلف حکومتی آن چون پارلمان و حاکمیت از بالای سر مردم و در عین حال جلو آمدن گفتمان های چپ و رادیکال و انسانی و سوسیالیستی است. به این ترتیب در ایران که شعار علیه سرمایه داری و شعار علیه حقوقهای نجومی و علیه تبعیض طبقاتی به شعارهای کف خیابان تبدیل شده است، صددر صد تاثیرش را بر روی بیانیه ها ، قطعنامه ها و گفتمان های روز جهانی کارگر میگذارد و باید بگذارد. به نظر من کارگر باید امروز در این قامت قد علم کند وبعنوان صاحب جامعه حرف بزند. انتظار هست که بیانیه های مشترک کارگری از بخش های مختلف روی این مسایل و با مطالبات سراسری جلو بیاید و بدینگونه در اول مه امسال شاهد یک قدرتنمایی بزرگ کارگری باشیم در مقابل توحش سرمایه داری.
خلیل کیوان: با توجه به این توضیحات و این صحبت هایی که داشتید لطف کنید یک جمعبندی ای بدهید . فکر میکنید چه اتفاقاتی در آستانه اول مه و در گرامیداشت این روز در شرف وقوع است و چگونه بر آنها میشود تاثیر گذاشت تا یک اول مه پرشکوه تر، گسترده تر و کوبنده تری علیه حکومت دزدسالار جمهوری اسلامی داشته باشیم؟
شهلا دانشفر: من در سوال قبل تلاش کردم تصویری از اوضاع در ایران و بدرجه ای در سطح جهانی بدهم. از جمله ما شاهد مبارزات گسترده در سطح منطقه در عراق، تونس، لبنان و کشورهای اروپایی چون فرانسه، و انگلیس و اسپانیا و از آنطرف درآرژانتین و شیلی و غیره بوده ایم. به وجوه مختلف جوامع دارند دولتهای سرمایه داری حاکم را به چالش میکشند. در ایران هم که اشاره شد و می بینیم که چگونه جامعه در جدالی هر روزه علیه توحش سرمایه داری حاکم است و میتوانم بگویم در جهان بی نمونه است. این اوضاع و احوال طبعا همانطور که اشاره شد تاثیراتش را بر روی روز جهانی کارگر میگذارد. بنابراین در اول مه امسال یک پرچم اعتراض جهانی علیه سرمایه داری است که در واقع سوسیالیسم را فریاد میزند. به نظرم این یک گفتمان اجتماعی و سراسری جهانی است. گفتمان دیگر در رابطه با ایران و در سطح بین المللی بایکوت حکومتی است که کنار کرونا ایستاده و جان مردم را جلوی این بیماری مهلک کشنده قرار داده است. حکومتی که کشتار میکند. اعدام میکند. به هواپیمای مسافربری شلیک میکند و سرنشینانش را به قتل میرساند و حکومتی که شلاق میزند. این گفتمان مهمی است که باید جهان را علیه جنایات این حکومت به لرزه در آورد. تا کی مماشات؟ باید پرونده این حکومت در سطح جهان مختومه گردد وسران آن به جرم جنایاتشان به پای میز محاکمه کشیده شوند. و این خود یک تم مهم روز جهانی کارگر باید باشد. و این صدا باید رساتر از هر کجا از داخل خود ایران بلند شود. و بالاخره مطالبات فوری کارگری است. مساله افزایش حقوقها به بالای ۱۲ میلیون و لغو حقوقهای نجومی و حق داشتن یک زندگی انسانی، برابری زن و مرد و لغو قوانین ارتجاعی اسلامی ضد زن، زندگی شایسته برای همه کودکان، جمع کردن بساط دزدی ها و چپاولگری ها و پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات و باز کردن در زندانها با فریاد رسای زندانی سیاسی آزاد باید گردد.
حکومت اسلامی با سرکوب، با تبعید زندانی، با آزار زندانی و آزار خانواده او، با اعدام ها تلاش کرده که جامعه را به این فلاکت و تباهی برساند. باید این ابزار را از دست این حکومت گرفت. و جامعه امروز در این قامت دارد به میدان می آید. کارگران و مردم معترض امروز نه فقط خواستار از بین رفتن تبعیض طبقاتی هستند، نه فقط مطالبات فوری خود را طلب میکنند، و در نبردی هر روزه کل سیستم اقتصادی و سیاسی حاکم را دارند به نیرد می طلبند بلکه میگویند باید در زندانها باز شود. سال ۱۴۰۰ عزم جامعه برای بازکردن در زندانها را به نمایش گذاشت و زنگ آغاز آن را به صدا در آورد. و این ها همه همانطور که اشاره کردم فضای اول مه امسال را میسازد. کسانی که این برنامه ها را می بینند باید همین گفتمانها را وسیعا در مدیای اجتماعی و بدرون جامعه ببرند. بر اساس همین مباحثات کنفرانسهای خود را سازمان دهند. بیانیه ها و پیام های خود به مناسبت روز جهانی کارگر را آماده کنند و تجمعات اول مه را سازمان دهند . میشود اول مه را در عین حالیکه در کف خیابان وهر جایی که ممکن است برگزار کرد در عین حال در شب اول ماه مه کنفرانس های آن لاینی را در مدیای اجتماعی برگزار کرد و بیانیه ها و قطعنامه های اول مه را وسیعا انتشار داد. و به این صورت تدارک وسیع و همه جانبه برای اول ماه مه را دید. پیشاپیش دست همه عزیران و سازماندهندگان روز جهانی کارگر را در صف جلوی این اعتراض هستند را می فشارم و این روز را به همگان شادباش میگویم.
خلیل کیوان: با تشکر از شما شهلا دانشفر
