حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
وزارت بهداشت جمهوری اسلامی تعداد مرگ بر اثر کرونا را۱۱ هزار و ۹۳۱ نفر اعلام کرده و گفته است که بیش از نیمی از کشور یعنی استان‌های خوزستان، هرمزگان، بوشهر، کرمانشاه، کردستان، ایلام، آذربایجان های غربی و شرقی و خراسان رضوی در وضعیت قرمز و استان‌های تهران، اصفهان، مازندران، گلستان، البرز، کرمان، یزد، سیستان و بلوچستان، همدان، زنجان و اردبیل در وضعیت هشدار قرار دارند. به گفته مقامات حکومت، کرونا بار دیگر در کشور اوج گرفته و در یک روز گذشته ۲۰۰ نفر جان باخته اند. تنها در تهران در یک روز گذشته طبق آمار حکومتیان ۷۰ نفر بر اثر ابتلا به کرونا جانشان را از دست داده اند. طبق گزارشات پراکنده ارگانهای حکومتی هزاران کادر درمانی به کرونا مبتلا شده اند و تعداد قابل توجهی جانشان را از دست داده اند. طبق آمار مراکز پزشکی فقط در هرمزگان حداقل۹۳۴ نفر و در فارس ۴۰۰ نفر از کادر درمانی به کرونا مبتلا شده اند.
اما مقامات متعددی از حکومت در ماههای گذشته اعتراف کرده اند که این آمار واقعی نیست و تعداد مرگ و میر چندین برابر بیشتر از آمار دروغ حکومت است. محمدعلی محسنی‌بندپی نماینده مجلس حکومت اخیرا گفته است: “آمار وزارت بهداشت پایین‌تر از تعداد واقعی قربانیان است. ما در برخی از روز‌ها ۳۰۰ کشته نیز از کرونا داشتیم. اگر می‌بینید آمار‌های اعلام شده پایین‌تر از تعداد واقعی است به خاطر این است که کسانی که در منزل و یا در مسیر انتقال به بیمارستان فوت شدند در این آمار‌ها در نظر گرفته نشده‌اند”.
این اعتراف فقط یکی از موارد پنهانکاری و دروغگویی حکومت را در بر میگیرد یعنی کسانی که خارج از بیمارستان میمیرند جزء آمار حکومت به حساب نمیایند. بسیاری از افرادی که در ماههای اخیر جانشان را از دست داده اند نیز دلیل مرگ آنها بیماری دیگری اعلام شده است تا آمار مرگ و میر ناشی از کرونا مخفی بماند. تلاش کردند جلو هرگونه خبررسانی کادر درمانی را بگیرند از جمله سخنگوی نیروهای مسلح رژیم در اردیبهشت ماه اعلام کرد که “۳۶۰۰ نفر از افرادی که درباره شیوع ویروس کرونا «شایعه‌سازی» می کردند، به دست نیروی انتظامی و بسیج بازداشت شده اند”. اینها جرمشان این بود که گوشه هایی از حقایق مربوط به کرونا و مشاهدات خود از وضعیت وخیم و بی امکاناتی بیمارستان ها را به اطلاع مردم رسانده بودند.
سیاست حکومت علاوه بر دستگیری این۳۶۰۰ نفر، اخراج صدها پرستار، عدم پرداخت حقوق چندبار زیر خط فقر بسیاری از پرستاران، ضرب و شتم پرستاران در مشهد، عدم گسترش امکانات درمانی و تخت های بیمارستانی، مجهز نکردن کادر درمانی به تجهیزات حفاظت از خود، بازگشایی مجدد مساجد و امامزاده ها و نماز جمعه ها، آزاد نکردن صدها هزار زندانی و برعکس زندانی کردن تعداد بیشتری از فعالین، دروغ های بی پایه درمورد سربازخانه ها و اعزام تعداد بیشتری از جوانان و دانشجویان به پادگانها، جلوگیری از ساخت بیمارستان توسط پزشکان بی مرز، فروش کمک های خارجی در بازار آزاد، عدم تعطیل مراکز تولیدی، ندادن هیچ نوع کمکی به مردم بی درآمد، عدم پرداخت کمک هزینه مسکن به مردم که باعث شد بسیاری از مردم به چادرخوابی و زندگی در پشت بام بدون کوچکترین امکانات بهداشتی پناه ببرند، حتی عدم تامین آب آشامیدنی برای صدها هزار نفر از مردم در نقاط مختلف کشور، عدم تامین ساده ترین امکانات پیشگیری از جمله برای کارگران شهرداری و دهها اقدام ضد انسانی دیگر سیاست حکومت در این دوره بوده است. آنوقت مقامات با وقاحت و بیشرمی مردم را سرزنش میکنند و آنها را مقصر گسترش بیماری جلوه میددهند. مردمی که برای نقد کردن همان حقوق چندرغاز مجبورند هر روز تجمع کنند و خود را به خطر بیندازند. علیه نپرداختن حق بیمه توسط کارفرماها اعتراض کنند که باعث شده حتی استفاده از بیمه درمانی هم برایشان عملی نباشد. حکومت همان سیاست جنایتکارانه ای را ادامه میدهد که از اول اعلام کردند یعنی ابتلای گله ای به کرونا و مرگ یکی دو میلیون انسان. این وضعیت حتی سر و صدای تعدادی از مقامات بیمارستان ها را نیز درآورده که هشدار میدهند کادر درمانی فرسوده است و سیستم خدمات درمانی در حال در هم شکستن است.
ما بارها گفته ایم که حکومت همدست کرونا است و سیاست های اخیرش نیز بیش از پیش همین را آشکار میکند. راه مقابله با سیاست های ضد مردمی حکومت نیز گسترش اعتراضات و اعتصابات است. گسترش اعتراض سی میلیون مردم گرسنه علیه حکومتی است که همچنان مشغول دزدی و سرکوب و به کام مرگ فرستادن مردم است. کرونا نه فقط دارد وسیعا قربانی میگیرد و هزاران نفر را به کام مرگ میکشد، بلکه زندگی زندگان را نیز دچار نا امنی و بی تامینی و مشکلات غیر قابل توصیفی کرده است. بسیاری از افراد روزنه های تنگ تامین معاش فقیرانه شان را هم از دست داده اند. اولین و مهمترین کاری که در برابر کرونا باید کرد این است که با صدای رسا اعلام کنیم که حکومت موظف است نه فقط امکانات درمانی کافی در اختیار همه قرار دهد، بلکه باید زندگی همه شهروندان را تامین کند. خواست حقوق پایه و تامین معیشت مردم، درمان رایگان، تخصیص بودجه و تخصیص تجهیزات لازم به بیمارستان ها و کادر درمانی، استخدام صدها هزار پرستار و کادر درمانی و گسترش امکانات درمانی، آزادی زندانیان سیاسی و صدها هزار زندانی دیگر، تعطیل مراکز تولیدی که در شرایط کنونی حیاتی نیستند، تعطیل پادگانها و سایر خواست هایمان را باید همه جا فریاد بزنیم و جنبشی حول همه خواست هایمان به راه اندازیم.
حزب کمونیست کارگری ایران
۱۷ تیر ۱۳۹۹، ۷ جولای ۲۰۲۰
