حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
کومله سازمان کردستان حزب کمونیست ایران اخیرا در تاریخ پنجم مارس ٢٠١٩ قطعنامه ای را همراه ٣٣ گروه و دسته و سازمان و حزب ناسیونالیستی و اسلامی کرد امضا کرده است. این قطعنامه در کمیته ای به اسم “کمیته دیپلماسی” این احزاب تصویب شده است. خود این کمیته به ابتکار پ.ک.ک سر هم بندی شده است و قطعنامه آن با ادبیات و سیاست پ.ک.ک و در حمایت از سیاستهای این حزب در منطقه تدوین شده است.
در این قطعنامه تنها دو مورد به مسائل کردستان ایران اشاره شده است که بسیار گویا و شاخص است: یکی این است که جمهوری اسلامی به “مردم کرد در کردستان ایران (شرق کردستان) فشار! میآورد. دوم از همه احزاب “شرق کردستان” (منظورشان احزاب ناسیونالیست و اسلامی کرد در کردستان ایران است) خواسته است که با همدیگر متحد بشوند.”
چیزی که در همین دو بند مشهود است این است: تمام سرکوبگریها و قتل عامها و فقر و فلاکت و ویرانیهایی که جمهوری اسلامی بانی آن علیه مردم بوده است به “فشارهایی! علیه مردم کردستان” تنزل داده شده است. مهمتر از آن مردمی که در ابعاد کل ایران علیه این رژیم بپاخاسته و به انحاء مختلف اعتراض و نارضایتی شان را اعلام کرده اند و خواهان سرنگون کردن این رژیم هستند در این قطعنامه یک کلمه هم به آن پرداخته نشده است یک کلمه از سرنگونی جمهوری اسلامی در این قطعنامه حرف نزده اند. و حتی یک کلمه درمورد مبارزات مردم در سراسر کشور که برای سرنگونی این حکومت بپاخاسته اند اشاره نشده است. به این دلیل که پ ک ک و سازمانهای اقمارش که گرداننده اصلی این نشست و تنظیم کننده بیانیه هستند خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی نیستند. نه تنها این بلکه پ.ک.ک و متحدینش خود را در قطب جمهوری اسلامی و اسد میدانند و سرنگونی آنها را به ضرر خود میدانند.
این قطعنامه که تماما سیاستهای پ.ک.ک را نمایندگی میکند و با ادبیات آنها نوشته شده است و امضای آن از طرف جریاناتی مانند اتحادیه میهنی و حزب گوران (جنبش تغییر) و پ.ی.د. و حزب اسلامی کردستان و حزب رزگاری کردستان و انجمن ایزدیها و حزب شیوعی کردستان و… دلایل پایه ای تری دارد، همه آنها کم و بیش جایگاه خود را در قطب بندیهای منطقه مشخص کرده و در قطب اسد و جمهوری اسلامی و حزب الله و… قرار گرفته اند. اما کومه له که خود را یک جریان چپ میداند و خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی است، با امضا و تایید این قطعنامه و سیاستهای مندرج در آن نه تنها نزدیکی اش به کمپ ناسیونالیستهای این قطب را آشکار میسازد، بلکه نزدیک شدنش به این قطب منطقه ای خلاف سیاستهای مصوب خود این سازمان و یک چرخش جدی بطرف جریانات ناسیونالیست و ارتجاعی کرد است.
متاسفانه پیام مشترک پژاک و کومله به مناسبت نوروز سال ۹۸ که بعد از انتشار این قطعنامه اتفاق افتاد نشان میدهد که جناح راست کومله تصمیمش را گرفته است که وارد همکاری و نزدیکی با کمپ دیگری از ناسیونالیستهای کرد بشود.
کومله چند سال قبل با اشتیاق وارد پروسه سازمان دادن کنفرانس ملی کرد شد و با نقد کمونیستها در داخل و خارج خود مواجه شد و بعد از اینکه به دلیل اختلاف پ.ک.ک و بارزانی آن کنفرانس به نتیجه نرسید بقیه شرکت کنندگان از جمله کومله به خانه برگشتند و در نقش مهمان هم کسی برای آنها حسابی باز نکرد.
امروز با انتشار این قطعنامه یک بار دیگر شاهد تلاش جناح پ.ک.ک برای زنده کردن آن پروژه هستیم و جریانات کمپ رقیب (بارزانی و احزاب دمکرات کردستان و سازمان زحمتکشان و…) در این اقدام پ.ک.ک حضور ندارند. پ.ک.ک و پژاک از جانب همه احزاب کردستان و ایران، بدلیل مناسبات نزدیکی که با جمهوری اسلامی دارند طرد شده هستند در چنین شرایطی که هیچ حزبی در ایران و کردستان ایران حاضر به همکاری و نزدیکی با پژاک و پ.ک.ک نیست کومله سازمان کردستان حزب کمونیست ایران خود را در کمپ آنها یافته و به عنوان متحد آنها ظاهر شده است.
با این سیاست عملا کومله وارد پروسه ای شده است که این سازمان را به سازمانی از اقمار پ.ک.ک و اتحادیه میهنی تبدیل میکند و اگر ادامه پیدا کند چیزی از کومله بعنوان یک سازمان چپ و سرنگونی طلب باقی نمیگذارد.
کومله تا وقتیکه رسما و علنا سیاست روشنی در قبال پ.ک. و پژاک اتخاذ نکند و نشست و پیام مشترک با پژاک و این قطعنامه که امضای کومله را بر خود دارد را نقد و رد نکند، نمیتواند انتظار همکاری با کمونیستها داشته باشد.
ما همه کمونیستها از جمله اعضا و کادرهای چپ خود کومله را فرامیخوانیم که در مقابل این سیاست صف محکمی تشکیل دهند. سرنوشت و آینده کومله که بخشی از تاریخ چپ در کردستان است را نباید گذاشت این چنین به حراج گذاشته شود.
کمیته کردستان حزب کمونیست کارگری ایران
٩ فروردین ١٣٩٨
٢٩ مارس ٢٠١٩
