حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
تدوین شده بر مبنای مصاحبه با کانال جدید
خلیل کیوان:روز بروز بخشهای بیشتری از مردم خواهان اعمال فشار دولت ها و مجامع بین المللی بر جمهوری اسلامی و بسته شدن سفارتخانه های آن میشوند. حزب کمونیست کارگری از سالها پیش بر لزوم و امکانپذیری بایکوت جمهوری اسلامی و طرد و منزوی کردن آن در جهان صحبت کرده است. در تظاهراتهای یک ماهه اخیر در خارج کشور در حدود ده شهر قطعنامه ای در رابطه با بایکوت جمهوری اسلامی قرائت شده و با استقبال مردم مواجه شده است.آیا قطع رابطه با جمهوری اسلامی و بستن سفارتخانه های آن ممکن است؟ چه اقدامات بیشتری میتوان انجام داد که طرد و منزوی شدن و بایکوت جمهوری اسلامی تسریع شود؟
حمید تقوایی، سالها پیش وقتی شما از انزوای جهانی جمهوری اسلامی و بایکوت آن صحبت میکردید موضوع غریبی بنظر میرسید. اما اکنون بسیاری خواهان بسته شدن سفارتخانه ها و قطع رابطه با جمهوری اسلامی هستند. کارزارهاییهم برای بستن سفارتخانه های جمهوری اسلامی براه افتاده است.طرد، انزوا و بایکوت جمهوری اسلامیو یا بسته شدن سفارتخانه ها؟آیا این دو یک سیاست اما دو نوع بیان است؟
حمید تقوایی: مسلما اخراج سفرا و یا بستن سفارتخانه ها یک رکن بایکوت جمهوری اسلامی است و این حرکتها و کارزارهایی که گفتید شروع شده است همه بنظر من قدمهای خوبی است، قدمهای مثبتی است، برای اینکه برویم بطرف بایکوت جامع تمام و کمال این حکومت. بایکوت کامل این حکومت به این معنی استکه نه تنها سفارتخانه هایش را ببندیم و سفرا و مقامات اش را از کشورهاو از ارگانهای بین المللیبیرون کنیم، بلکه بخواهیم که این حکومت را در جشنواره ها، در مناسبتها، در مسابقات، در فستیوالهای جهانی راه ندهند. این دقیقا نوعی از بایکوت هست که علیه رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی جهان به آن روی آورد و آن را عملی کرد. در مورد جمهوری اسلامی هم باید به این سمت برویم.به سمت بایکوت کامل و همه جانبه جمهوری اسلامی در تمام سطوح سیاسی،دیپلماتیک، ورزشی و فرهنگی. طبعا بستن سفارتخانه ها و اخراج سفرا که امروز مطرح شده و با اقبال روبرو شده یک گام مهمی در این جهت است.
خلیل کیوان:حزب کمونیست کارگری از دادخواست و کارزار اینترنتی خطاب به کشورهای جی ٧ که در آن خواهان اخراج سفرای جمهوری اسلامی و بسته شدن سفارتخانه های آن و اخراج از مجامع بین المللی شده است، حمایت کرده است. چرا حمایت کرده اید؟ اهمیت این کارزار چیست؟
حمید تقوایی: من اینرا تکمیل کنم که یک خواست دیگر این کارزار هم آزادی زندانیان سیاسی است. بعد از فاجعه زندان اوین این منتشر شد و این خواست هم خیلی بجا است.
بله همانطور که گفتید این کارزار خواهان اخراج سفرایجمهوری اسلامی از کشورها و مقامات آن ازنهادها و ارگانهای بین المللیاست. طبعا این خواست ما و خواست همه مردم ایران است، خواست انقلابی استکه دارد شکل میگیرد. اینرا هم بگویم که در داخل کشور هم الان این بحث مطرح است. مساله فقط خارج کشور نیست. همین کارزاری که شما گفتید بسیاری از داخل کشور هم آنرا امضا کرده اند. این یک حرکت عمومی است. حزب ما هم از این حرکت اعلام حمایت کرده و مردم را فراخوانده که به این کارزار بپیوندند. این بنظر من قدم مهمی است برای اینکه جمهوری اسلامی را از جامعه جهانی در تمام سطوحی که گفتم طرد و منزوی کنیم.
خلیل کیوان:کمپینی هم از طرف تعدادی از سینماگران در سوئد برای بستن سفارتخانه جمهوری اسلامی در این کشور براه افتاده است. در این مورد چه نظری دارید؟
حمید تقوایی: جنبش انقلابی جاری در ایران این ویژگی مثبت و خیلی امیدوار کننده را دارد که توجه همه را در دنیا به خودش جلب کرده است. ازینرو طبیعی است که انواع و اقسام مجامع، هنرمندان، سینماگران، احزاب و یا سندیکاهای کارگری و غیره در حمایت از تظاهرات شهری و اعتصابات در ایران به میدان بیایند. این خاصیت انقلابی مثل انقلاب جاری در ایران استکه توجه همه مردم آزادیخواه و همه ارگانها و کمیته های مترقی و آنهایی که ادعای حقوق بشر دارند و امثالهم را به خودش جلب کرده است و همه میخواهند کاری انجام بدهند. این اقدام سینماگران با خواست اینکه جمهوری اسلامی سفارتخانه اش در سوئد بسته شود از این جمله است. در همه کشورها باید منتظر باشیم و تلاش کنیم که چنین جمع هایی چنین کانون هایی، چنین نهادهایی بیایند به میدان و اعتراض کنند. مساله کارزار، پتیشن و یا امضا جمع کردن تنها یک جنبه قضیه است. مبارزه انواع و اشکال دارد که یکی از مهمترین اش در خارج کشور این استکه نه تنها ایرانیان مقیم خارج بلکه اهالی همین کشورها، مردم آزادیخواه و مترقی، در کشورهای دیگر که متشکل هستند و صدائی دارند، ارگانی دارند و تریبونی دارند فعال شوند و با صدایی بلند اعلام کنند که جمهوری اسلامی باید در جهان طرد بشود و سفارتخانه هایش بسته شود و غیره. از این رو من از این اقدام سینماگران در سوئد استقبال میکنم و امیدوارم که در کشورهای دیگر هم شاهد چنین اقداماتی باشیم.
خلیل کیوان: شنبه ٢٢ اکتبر قرار است به دعوت انجمن خانواده های قربانیان هواپیمای اوکراینی یک گردهم آیی بزرگ در برلین برگزار شود. این گردهمایی چه تاثیری در جهت بایکوت جمهوری اسلامی در پی خواهد داشت؟
حمید تقوایی: حزب ما از این گردهمایی هم اعلام حمایت کرد. این گردهمایی اساسا به ابتکار خانواده جانباختگان پرواز اوکراینی شکل گرفته است و حامد اسماعیلیون بعنوان سخنگوی این انجمن نقش مهمی داشته است در فراخوان دادن این حرکت. ما هم وسیعا در این گردهمایی شرکت میکنیم. بنظر من این از یکطرف ادامه تظاهراتهایی است که در یکماهه اخیر در ابعاد چندین ده هزار نفره، و مجموعا چند صد هزار نفره، در خارج داشته ایم. اینابعاد توده ای و فراگیر یکی از نقاط مهم این تظاهرات است که امیدوارم که بعد از اینهم در ابعاد گسترده تری ادامه پیدا کند.از طرف دیگر جنایتهایی که حکومت میکند دیگر مساله را تبدیل کرده است به یک امر مبرم و حیاتی. برای نجات جان دانش آموزان، کودکان، زندانیان، مردمی که در خیابان فریاد میزنند و حقشان را میخواهند، باید برای نجات جان اینها فوری حرکتی کرد و ایرانیان مقیم خارج هم احساس میکنند که باید سهم موثریدر این مبارزه داشته باشند. نمیتوانند فقط نظاره گر باشند و یا حداکثر در مدیای اجتماعی حمایت کنند و یا توئیت بزنند و غیره. این اصلا کافی نیست. یک چنین اقداماتی مثل این فراخوان در برلین و یا همین قضیه بایکوت یک هدفی میدهد، یک ابراز وجودی و یک امکان ابراز وجودی میدهد به ایرانیان مقیم خارج و مردم خود کشورهای دیگر که آنها هم همدل هستند و همراه هستند و میخواهند اعلام همبستگی کنند. تجمع متمرکز در برلین یکی از این قدم هاست که میتواند تعداد زیادی از ایرانیان مقیم خارج و مردم کشورهای خارج را درگیر کند، فعال کند برای اینکه صدایشان را به گوش دنیا و به گوش مردم ایران برسانند. این به نوبه خود بنظرم تاثیر مثبتی در ادامه تظاهراتها و اعتصابات در ایران هم خواهد داشت چون مردم ایران متوجه میشوند که جهان با آنهاست و با تظاهراتهای چندین ده هزار نفره، صدهزار نفره به حمایت از آنها برخاسته و این تاثیر خیلی مهمی دارد در ادامه این انقلابی که شکل گرفته و دارد به پیش میرود.
خلیل کیوان:چه اقدامات بیشتری میتوان انجام داد که طرد و منزوی شدن و بایکوت جمهوری اسلامی تسریع شود؟ شما اخیرا در فراخوانی به مردم خارج کشور بر تلاش در جهت بایکوت جهانی جمهوری اسلامی تاکید کردید. گفتید که تظاهراتها اگرچه تاثیرگذار اما برای عملی کردن بایکوت جمهوری اسلامی کفایت نمیکند و بر ضرورت اقدامات بیشتر از جمله تحصن و حضور مستمر در مقابل پارلمانها و مراکز دولتی در شهرها و کشورهای مختلف تاکید کردید. آیا سازماندهی یک حرکت مداوم و هر روزه ممکن است؟ و مهمتر از آن آیا این اقدام ما را به هدف بایکوت جمهوری اسلامی نزدیک میکند؟
حمید تقوایی: اجازه بدهید که نکته اول را توضیح بدهم که تا آنجایی که به خواست یک چنین فراخوانی مربوط میشود، اینکه با تحصن و تجمع در برابر مراکز دولتی خواستار بایکوت بشویم، قبل از اینکه وارد امکانپذیری آن بشویم، مهم این استکه بنظر من جو اعتراضی در خارج کشور کاملا اینراطلب میکند. مبرم بودن و ضروری بودن این امر بنظرم الان مشغله بسیاری از ایرانیان مقیم خارج است. من در پیام ام گفته ام که این قبل از هر چیز یک احساس است، احساس این که ما هم در خارج کشور باید اقدام موثری بکنیم و صرفا تظاهرات و شعار دادن، مشت بر هوا کوبیدن کافی نیست. همه اینها خوب است و تاثیر مثبت دارد حتی بر مبارزه در داخل ایران ولی باید آنرا با اقدامات دیگری همراه کرد. باید به ایرانیان معترض در خارج از کشور و همینطور مردم ساکن کشورهای دیگر که میخواهند در این انقلاب آزادیبخش که الان فراگیر شده است سهمی داشته باشند یک راهکاری نشان بدهیم، یک خواست و هدف معینی تعیین کنیم که امری قابل حصول و موثر باشد. مردم ایران دستاندر کار سرنگون کردن جمهوری اسلامی در داخل کشور هستند، سوال این استکه در خارج کشور چطور میشود سرنگونی جمهوری اسلامی را جلو انداخت. بعبارت دیگر چطور میشود بطور سمبلیکی جمهوری اسلامی را در خارج ایران سرنگون کرد. به نظرمن میشود اینکار را کرد. میتوانیم کاری کنیم که جمهوری اسلامی طرد و منزوی بشود. اگر جمهوری اسلامی بعنوان حکومت ایران برسمیت شناختهنشود معنی اش این استکه صرفا به جغرافیایایران محدود است و هیچکس دیگر برسمیت اش نمی شناسد. لااقل در کشورهای غربی که ما میدانیم مردمش در این جهت فعالتر هستند میتوانیم این کار را بکنیم. ما مردم مقیم خارج به کمک مردم کشورهای دیگر که آنها هم میخواهند از انقلاب ایران حمایت کنند میتوانیم عمل معینی را روی میز بگذاریم، دستور کار معینی را روی میز بگذاریم، بگوییم میتوانیم و میرویم بطرف اینکه جمهوری اسلامی بایکوت بشود. مانند نمونه ای که درمورد سینماگران در سوئد مثال زدید. در آلمان و کشورهای دیگر هم میتوان چنین اقدامی انجام داد. ما تلاشمان این استکه یک محور شعارها وخواستها و فراخوانهایی که در برلینداده میشود و مطرح میشود همین بایکوت جمهوری اسلامی باشد. در همه تظاهراتها در همه شهرها میشود اینکار را کرد. همانطور که در مقدمه گفتید الان قطعنامه ای برای بایکوت جمهوری اسلامیدر نزدیک به ده شهر – اگر اشتباه نکنم – خوانده شده و با استقبال تظاهرکنندگان روبرو شده است. این یک راهش است. راه عملی و موثرتری که خیلی ها میتوانند در آن درگیر بشوند تجمعات روزمره است در مقابل مراکز دولتی، در مقابل پارلمانها که به شکل تحصن میتواند صورت بگیرد. اگر هر روزه جمعی از ایرانیان در مقابل پارلمان مثلا در استکهلم، در برلین، در لندن و در شهرهای دیگر، و در شهرهایی که پایتخت نیست در مقابل مراکز دولتی، جمع بشوند، متنی را بزبان آن کشور به دست مقامات بدهند و در آن خواستار بشوند که سفارتخانه جمهوری اسلامی بسته بشود و از جامعه جهانی طرد بشود این میتواند اقدام موثری باشد که از یکطرف به ما ایرانیان خارج کشور یک هدف معین مبارزاتی میدهد و ثانیا میتواند کاملا موثر باشد. اینکه عملا چقدر به این هدف نزدیک میشویم، نیروی تعین کننده بالاخره انقلاب در ایران است. الان بیشتر از یکماه استکه جامعه در جوش و خروش است. تداوم و گستردگی اینحرکت اعمال فشار خواهد کرد به دولتها که به طرف بایکوت جمهوری اسلامی سوقپیدا کنند و تا حد زیادی هم اینطور شده است. الان اوباما هم مجبورمیشود معذرت بخواهدبابت اینکه که در ۸۸ موضع درستی نگرفت و بایدن هم در حمایت از مبارزات مردم ایران صحبت میکند. پارلمانهای اروپا هم همینطور، نخست وزیران و رئیس جمهورها هم همینطور. در لفظ هم که شده به این طرف حرکت میکنند چون فضا و جو عمومی در جهان این را طلب میکند. از طرف دیگر ایرانیان مقیم خارج این مبرمیت را احساس میکنند که باید اقدام و کار موثری انجام بدهیم. ایندو را کنار هم بگذاریم آنوقت متوجه میشوید که این امر امکانپذیر است. میشود اینکار را کرد و ما به سهم خودمان، با تمام قدرتمان تلاش میکنیم که این اتفاق بیافتد و ما شاهد تجمعات مستمر و هر روزه تحصن و بست نشینی در مقابل پارلمانها و مراکز مختلف دولتی در کشورهای مختلف باشیم و برویم بسرعت به اینطرف که جمهوری اسلامی را در خارج کشور سرنگون کنیم.
خلیل کیوان: بیشتر تاکیدات شما بر کارهایی است که در سطح بین المللی و در خارج کشور میتوان در دستور گذاشت. فعالین و نهادهای داخل کشور چه کارهایی در این رابطه می توانند انجام دهند؟
حمید تقوایی: الان دیگر مرز آنچنانی بین داخل و خارج نیست. قبلا یک بحث این بود که باید داخل باشیم تا کاری کنیم و داخل کسانی میگفتند که خارج نشستید و از دور دستی بر آتش دارید، این بحث ها را در گروه ها و محافل می دیدیم. امروز تمام اینها جمع شده است. الان شما یک وحدت و یکپارچگی بین ایرانیان مقیم خارج، با هر گرایش سیاسی،با داخل کشور می بینید.این مرز برداشته شده است. همین پتیشنی که الان از آن صحبت کردید که نزدیک به پانصد هزار نفر آنرا امضا کرده انداز داخل و خارج این امضاها جمع شده است. این یک حرکت جهانی، جهانی شامل ایران، است. بایکوت هم همینطور است، بایکوت جمهوری اسلامیممکن است به ابتکار این یا آنگروه یا جمعی در خارج کشور شروع بشود ولی یک حرکت جهانی است. تا همین جا از جانب ایرانیان داخل کشور هم می بینیم که موضوع بایکوت حکومت مطرح شده است و میشود اینرا همه گیر کرد. این میتواند به شعار دانشجویان اعتصابی، کارگران اعتصابی تظاهرات خیابانی در شهرهای ایران تبدیل بشود که یک صدا به جهانیان اعلام کنند که این حکومت ما نیست و آنرا برسمیت نشناسید.
جمهوری اسلامی حکومت مردم ایران نیست! اگر تا سه ماه پیش کسی در این تردیدی داشت، امروز که داریم جنایتهای حکومت را هر روزه در مدیای اجتماعی و دررسانه ها به عینه می بینیم روشن استکه این حکومت قاتل مردم ایران است نه نماینده مردم ایران. بنابراینخواستی طبیعی تر، حق به جانب تر، عمومی تر و امکانّپذیرتر از این نیست که بخواهیم که حکومت قاتل مردم ایران برسمیت شناخته نشود، طرد شود، سفارتخانه هایش بسته شود و مقاماتش از کشورها اخراج شوند.امیدوارم این به شعار و خواست جمعهایی از ایران، شوراهای کارگری از ایران، اعتصابات کارگری، دانشجویان اعتصابی و دانش آموزان و همه بخشهای معترض در ایران تبدیل بشود و شعار جمهوری اسلامی را بایکوت کنید در تظاهراتهای خیابانی هم فریاد زده شود. این گام مهمی در جهت سرنگونی جمهوری اسلامی خواهد بود.
٢٧ مهرماه ١٤٠١، ١٩ اکتبر ٢٠٢٢
