قطعنامه در مورد سرنگونی جمهوری اسلامی

مصوب کنفرانس اول کادرهای حزب – مه ١٩٩٢

کنفرانس اول کادرهای حزب کمونیست کارگری ایران٬ بر ضرورت بسیج افکار عمومی و تحت فشار قرار دادن جمهوری اسلامی در خارج کشور از طریق فعالیتهای آگاهگرانه، افشاگرانه و همچنین آکسیونی تاکید می کند و از تشکیلات خارج کشور حزب میخواهد فعالیتهای خود در این زمینه ها را گسترش دهد.

آزادی٬ برابری٬ حکومت کارگری

نظر به اینکه:

١) تبلیغات کمونیستی باید بطور مستمر راه حل نهایی رهایی کارگران٬ یعنی سرنگونی حکومت بورژوازی و لغو مناسبات سرمایه داری٬ و برقراری حکومت کارگری و سوسیالیسم را بیان کند،
٢) در جنبش کارگری٬ حتی گرایشات رزمنده و رادیکال نیز در وضعیت فعلی جهان تحت تاثیر تریدیونیونیسم٬ اهداف نهایی و رهایی بخش طبقه را کمرنگ می کنند،
٣) با تحولات تاریخی بین المللی در دوره اخیر اکنون اقتصاد بازار و همراه آن دمکراسی پارلمانی بعنوان تنها افق معتبر در برابر جامعه قرار داده میشود و ناسیونالیسم و فاشیسم و ارتجاع مذهبی در صحنه سیاسی جهان امروز وسیعا فعال شده اند و این امر پیش نهادن تمامیت نقد و آلترناتیو جامع سوسیالیستی کارگری را در مقابل جامعه بیش از پیش ضروری کرده است،

حزب کمونیست کارگری ایران شعار “آزادی٬ برابری٬ حکومت کارگری” را بعنوان شعاری که به سادگی ودقت چکیده اهداف سوسیالیستی کارگری را بیان میدارد٬ در مرکز آموزش و آژیتاسیون خود قرار میدهد:

١- معنای “آزادی” در این شعار از دمکراسی فراتر میرود و بیان کلی و چکیده ای از مفهوم رهایی طبقه کارگر و اقشار تحت ستم و استثمار از چنگال مجموعه قید و بندهای اسارت آورطبقاتی و نهادهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی سرکوبگرانه جامعه بورژوایی است.

٢- “برابری” در این شعار به معنی برابری اجتماعی و اقتصادی ایست که با الغای مالکیت خصوصی بر وسائل تولید و مبادله و برقراری مالکیت و کنترل اجتماعی بر آن، در جامعه برقرار میشود. این “برابری” از اینرو به برابری حقوقی انسانها منحصر نیست و گویای برابری واقعی آنها در جامعه سوسیالیستی است.

٣- “حکومت کارگری” بیان فشرده ای از نظام سیاسی در جامعه سوسیالیستی است. حکومت کارگری یعنی پایان دادن به دولت به عنوان ابزار حکومت طبقه سرمایه دار، یعنی پایان دادن به دولت مافوق مردم بورژوایی است. حکومت کارگری، تضمین کننده لغو مالکیت خصوصی، کار مزدوری، و ارتش حرفه ای و بوروکراسی دولتی، و ضامن شرکت مستقیم همه مردم در ارگانهای حاکمیت و دخالت مستقیم در تعیین سرنوشت خود و جامعه میباشد.