حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
بازنشستگان کشوری، لشگری، تامین اجتماعی و فرهنگیان بدنبال تجمعات اعتراضی پی در پی در سال جدید برای پیگیری خواستهایشان برای ساعت ده صبح روز هشتم آبانماه به برپایی تجمع اعتراضی سراسری در مقابل سازمان برنامه و بودجه فراخوان داده اند. نکته قابل تجمع اتحاد همه بازنشستگان برای شرکت در این حرکت اعتراضی است و بار دیگر پوسترها با شعار همه می آییم به مناسبت این روز آماده شده و برای برگزاری این حرکت اعتراضی تدارک دیده میشود.
بازنشستگان در تجمعات با شکوه قبلی خود در مرداد، شهریور و مهر ماه امسال با شعارهای پرشورشان، خواستهایشان را اعلام کردند. از جمله در حرکت اعتراضی آنان در ١٨ مهر جمعیت بازنشستگان با شعارهای خط فقر ٤ میلیون حقوق، ما یک میلیون، منزلت، معیشت، حق مسلم ماست، یک اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه، همطرازی یکساله این بهترین راهکاره، سوریه را رها کن فکری به حال ما کن، حقوق دائم، درمان دائم، فریاد، فریاد، اینهمه بیداد، سفره شما رنگینه، سفره ما فقیره، اتحاد، اتحاد، لشگری، کشوری، اتحاد، اتحاد، اعتراض خود را به فقر، بی حقوقی، بی تامینی و تبعیض و نابرابری اعلام کردند. این شعارها همچنین مضمون پلاکاردهای آنها را تشکیل میداد و در میان آنها شعارهایی چون معیشت، منزلت، سلامت، خط فقر ٤ میلیون حقوق ما یک میلیون، این بار مصمم آمدیم، متحد تر ایستاده ایم، بیمه کامل، درمان رایگان توجه ها را به خود جلب میکرد. در تجمعات اعتراضی بازنشستگان اتحاد بازنشستگان بخش های مختلف جامعه چون کشوری، تامین اجتماعی، لشگری، فرهنگیان، پرستاران، اتحادی شاغلین و بازنشستگان و دخالت فعال خانواده ها را شاهد بوده ایم. نمونه درخشان آن تجمع ده هزار نفره بازنشستگان در اسفند ٩٥ بود که جمعیت شرکت کنندگان به ده هزار نفر رسید و یک اتفاق مهم سیاسی در سال گذشته بود. با چنین پیشینه و با چنین خواستهاییست که بازنشستگان به استقبال تجمع سراسری روز ٨ آبان ماه میروند. خواستهای بازنشستگان، خواستهای کل جامعه است، وسیعا از خواستها و اعتراضات آنها پشتیبانی و حمایت کنیم.
بحثی حول فراخوان به تحصن سه روزه بازنشستگان
گروههای پیشکسوتان پیشرو کشوری، بازنشستگان کشوری و وحدت علاوه بر فراخوان به تجمع اعتراض سراسری برای روز ٨ آبان، برای تداوم اعتراضاتشان به تحصنی سه روزه در روزهای ٩، ١٠ و ١١ آبان در همان محل سازمان برنامه و بودجه فراخوان داده اند. تمامی بازنشستگان بر سر تجمع برای روز ٨ آبان متحد و یک کلامند. اما در مورد برپایی تحصن سه روزه بحث و گفتگو وجود دارد. بحث بر سر چیست و تاکیدات ما کدامند؟
مثال بارزی از این بحثها بیانیه گروه اتحاد بازنشستگان و اعلام عدم شرکت در تحصن سه روزه است. این دوستان در بیانیه خود علت عدم شرکت خود در این تحصن را به شرح زیر توضیح داده اند: ” احترام به خرد جمعی از اصول اولیه کار مشارکتی است اما پیشکسوتان و بازنشستگان فرهنگی بدون کمترین مشورتی با بدنه و گروههای دیگر از جمله پارکشهر، اتحاد و… بدون این که بحث کافی در بین بازنشستگان صورت گرفته باشد، اعلام تحصن کرده اند؛ در واقع این گروهها از اساس با مشورت سر سازگاری ندارند. درباره مدت زمان تحصن و برنامه ریزی مشخص برای ساعات روز و شب هیچ گونه نظرخواهی انجام نشده است. برنامه ریزی به مدت سه روز و سه شب در پاییز و در هوای سرد، ناشی از شتابزدگی دعوت کنندگان است گویا که خواسته اند رفع تکلیف کنند.در صورت عدم استقبال موثر از تحصن، تاثیر و برندگی آن کم و لوث خواهد شد و مستمسکی به دست دولت و مجلس و… خواهد داد تا آخرین حربه ما نیز با شکست مواجه شود. چنانچه تحت عنوان تحصن هرگونه مذاکره ای چه به طور آشکار و یا پشت پرده انجام شود، ته مانده اعتماد بدنه ی بازنشستگان از سردمداران تجمع از میان خواهد رفت.انجام هر کنش اعتراضی میبایست زمانی صورت پذیرد که موجبات تحول و سمت گیری بهتر برای تحقق مطالبات ما را داشته باشد، که متاسفانه با وجود نقاط ضعف یادشده، چنین نیست و با توجه به موارد مذکور در تحصن شرکت نمی کنیم.”
تا آنجا که به تاکید این دوستان بر روی کار جمعی کردن، دخالت دادن بدنه بازنشستگان بر سر چگونگی ادامه اعتراضات، هم نظری با تمامی فعالین این عرصه از مبارزه، و حفظ صف متحد اعتراضات بر میگردد، تاکیداتی بسیار درست است و نتیجه هر گونه دور زدن بدنه معلمان و تصمیم گیری از بالا ایجاد تفرقه در صفوف مبارزه و تضعیف اعتراضات خواهد بود.
اما اعلام عدم شرکت در تحصن کافی نیست. اولا باید روشن کرد که اختلاف بر سر نفس برپایی تحصن نیست. چرا که تحصن خود شیوه ای از مبارزه است. خصوصا در توازن قوای امروز که جامعه از اعتراض میجوشد، در جاهایی میتوان چنین اشکالی از اعتراض و مبارزه را نیز به کار گرفت. نکته مهم اینجاست که اگر قرار است تحصنی صورت گیرد، باید قدرتمند باشد. باید بر سر انجام آن همدلی وجود داشته باشد. باید رادیکالیسم مبارزات ما را علیه زندگی زیر خط فقر، تبعیض، نابرابری و برای داشتن یک زندگی انسانی حفظ کند. باید در جهت ایجاد وسیعترین اتحاد در میان بازنشستگان و برای دخالت حداکثری توده بازنشستگان باشد. بنابراین با در نظر گرفتن همه این مولفه ها و توازن قوای موجود است که میتوان بر سر انجام آن یا اتخاذ اشکال دیگری از اعتراض تصمیم گیری کرد. از همین رو یک راهکار میتواند این باشد که در همان روز اول تجمع یعنی در هشتم آبانماه که همه بر سر آن اجماع دارند، در مورد ادامه اعتراض به صورت تحصنی سه روزه نظر گیری شود. یعنی با طرح این پرسش که آیا جمعیت آمادگی حضور وسیع در تحصن سه روز را دارد یا نه و اگر دارد با کف زدن و هورا کشیدن موافقتش را اعلام کند، نظرگیری کرد. آنوقت از میزان استقبال جمعیت میتوان نتیجه گیری کرد که آیا این نیرو آماده ادامه حرکت برای تحصن سه روز بعدی خواهد بود، یا اینکه باید فرصت داد و در تدارک اعتراضات گسترده بعدی بود. نتیجه چنین کاری متکی کردن اعتراض به اعمال اراده و تصمیم جمعیت وسیع بازنشستگان معترض حاضر در میدان است.
هر گونه مذاکره مخفی و پشت پرده محکوم است
نکته قابل توجه دیگر در بیانیه گروه اتحاد بازنشستگان، و دوستانی در گروههای بازنشستگان حساسیت بر روی مذاکرات پشت پرده و ساخت و پاخت از بالای سر نیروی معترض بازنشستگان است که بسیار به جاست و بیش از بیش نشانگر هوشیاری جامعه است. باید هر گونه مذاکره مخفی و پشت پرده از قبل محکوم اعلام شود و آنرا باید به گفتمان وسیع در جامعه در هر حرکت اعتراضی ای تبدیل کرد. بعلاوه در هر حرکت اعتراضی در صورت دعوت نمایندگانی برای مذاکره با مقاماتی از سوی دولت، این اجتماع کنندگان معترض بازنشسته هستند که در مورد انجام یا عدم انجامش باید تصمیم بگیرند و هیات خود را معرفی کنند و اسامی آنها رسما اعلام شود. بنابراین هر جمع دلبخواهی ای نمیتواند، خود را نمانیده و هیات مذاکره کننده از سوی جمعیت معترض بازنشسته قلمداد کند. ضمن اینکه حضور جمع وسیع بازنشستگان معترض در محل به هیات مذاکره کننده قدرت میدهد و میتواند هم امنیت هیات مذاکره کننده را بالا ببرد و هم سدی در برابر هرگونه سازشکاری باشد. روشن است که موضوع مذاکره خواستهای برحق ما که با شعارهایمان و با قطعنامه هایمان بارها و بارها اعلام کرده ایم، باید باشد. وظیفه مذاکره کنندگان صرفا ابلاغ خواستها و تصمیمات جمع ماست. و اتخاذ هر نوع تصمیم و امضای هر نوع توافقی باید موکول به گزارشدهی به جمع بازنشستگان و گرفتن نظر آنان شود. این ها همه موازین پایه ای برای حفظ اتحاد مبارزات ما، و دخالتگری توده بازنشستگان در تصمیم گیری برای ادامه مبارزاتشان است. به امید اعتراضاتی قدرتمند و سراسری. زنده باد بازنشستگان!
