ماه ژوئن اجلاس سالانه ای ال او، سازمان جهانی کار در ژنو برگزار میگردد

انترناسیونال 816

انترناسیونال میپرسد:

ماه ژوئن اجلاس سالانه ای ال او، سازمان جهانی کار در ژنو برگزار میگردد. حضور نمایندگان جمهوری اسلامی و سازمان های کارگری وابسته به آن در این اجلاس، طی سالهای گذشته با اعتراض احزاب، سازمانهای سیاسی و نهادهای کارگری مواجه بوده است. انترناسیونال در این رابطه از شهلا دانشفر میپرسد.

اعتراض به حضور جمهوری اسلامی و سازمان های دست ساز آن در کنفرانس سالانه آی ال او یکی از کارزارهای مهم حزب بوده است. به این خاطر شما هر سال برنامه هایی در دستور داشته اید. تاکیدات این کارزار بر روی چیست و مشخصا  در شرایط حاضر که اعتراضات وسیع کارگری در ایران طنین بین المللی یافته و بیش از پیش ماهیت ضد بشری و ضد کارگری حکومت روشن شده است، کارزار اخراج جمهوری اسلامی از آی ال او چقدر میتواند با اقبال روبرو شود و چه فعالیت هایی را در این راستا میتوان و باید در دستور گذاشت؟

شهلا دانشفر:  صد وهشتمین کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار (آی ال او ) در فاصله دهم تا بیست و یکم ماه ماه ژوئن برگزار میشود. وقت زیادی تا برگزاری آن باقی نمانده است. یک موضوع اعتراض هر ساله کارگران در ایران، اعتراض علیه حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاسهاست و باید از هم اکنون در تدارک سازماندهی وسیع این اعتراضات در ایران و در سطح جهانی بود. از همین رو انتظار میرود که تشکل ها و نهادهای کارگری در ایران همانند سالهای گذاشته با ارسال نامه های اعتراضی خود به حضور هیات تشکلهای دست ساز حکومتی در این اجلاس تحت عنوان “نماینده کارگران”  به بساط مماشات سازمان جهانی کار با جمهوری اسلامی و سکوت آشکارش در قبال سرکوبگری های آن، صدای اعتراض خود را بلند کرده و خواستار آزادی فوری کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی شوند.در همین راستا  حزب کمونیست کارگری ایران سالهاست که کارزاری با خواست مشخص اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار را در دستور کار دارد و تا هم اکنون گامهای خوبی در این جهت برداشته شده است. کمیته همبستگی بین المللی کارگری- ایران که کمپین برای آزادی کارگران زندانی را به پیش میبرد و من سخنگوی آن هستم نیز یک پای ثابت قدم در کارزار برای اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار بوده است. ما هر ساله تلاش کرده ایم که خود را به محل این کنفرانس برسانیم و صدای اعتراض کارگران و مردم ایران علیه رژیم آپارتاید جنسی و  ضد کارگر و سرکوبگر حاکم در ایران باشیم. از جمله هیات ما  در چندین سال متوالی توانست در همان روز اول گشایش کنفرانس آی ال او در محل حضور یابد و  در میان چشمان  حیرت زده مقامات این سازمان به داخل سالن اصلی کنفرانس رفته و با بدست گرفتن تصاویر کارگران زندانی در ایران و پخش اطلاعیه، توجه نمایندگان کنفرانس و اتحادیه های کارگری و افکار عمومی را نسبت به حقوقی ها در ایران در سطح وسیعی جلب کنیم. بعضا عکس ها و تصاویر ما در رسانه های بزرگ بین المللی چون آسوشیتدپرسانعکاس یافت. بعلاوه ما نیز همراه دیگر نیروهای اپوزیسیون به  اکسیونهای اعتراضی ای که به فراخوان ٥ اتحادیه کارگری فرانسه در مقابل اجلاس سالانه سازمان جهانی کار برگزار شده ملحق شده و بر روی گفتمان محوری مان که همانا اخراج رژیم اسلامی از این سازمان است، کوبیده ایم. طبعا امسال نیز ما در آنجا خواهیم بود.

اساس سخن ما اینست که جمهوری اسلامی نماینده کارگران و مردم ایران نیست، بلکه ضد کارگر، ضد انسان است.رژیم آپارتاید جنسی وسرکوب و جنایت است. سخن ما اینست که  رژیمی کهبرای حفظ ارکان حاکمیت ارتجاعی چپاول و استثمارش هر اعتراضی را “اقدام علیه امنیت ملی” اعلام کرده و تمام دستگاه قضایی اش در خدمت حفظ نظام و منافع مشتی سرمایه دار حاکم و سرکوب جامعه قرار دارد، رژیمی که کارگران را بخاطر مبارزاتشان دستگیر و زندانی میکند و در قبال مبارزات مردم معترض برای آنها احکام قرون وسطایی شلاق صادر کرده و چنین احکام شنیعی را به اجرا میگذارد، رژِیمی که در حاکمیتش به خاطر سودجویی سرمایه داران فجایعی چون سیل ویرانگر مردم بسیاری از هست و نیستشان ساقط شده و محیط های کار به  قتلگاه کارگران تبدیل شده و هر روز قربانی میگیرد، رژیمی که در حاکمیتش کار کودکان رسمیت دارد و  ابعادش فاجعه بار است، رژیمی که تبعیض علیه زن از ارکان پایه ای حاکمیتش بوده و قانونی است، جایش نه در اجلاس سازمان جهانی کار و نه هیچ نهاد بین المللی دیگر، بلکه پشت میز محاکمه است. بدین ترتیب خواست ما اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین المللی است. ما با چنین گفتمانهایی از نهادها و سازمانهای کارگری در سراسر جهان خواستار اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آی ال او و بایکوت هیاتآن در اجلاس سالانه آن شده ایم. در همین راستا کمپین برای آزادی کارگران زندانی جهت جلب حمایت های جهانی از مبارزات کارگران و مردم ایران قطعنامه ای انتشار داده است که در آن خواستهای فوری ای را طرح کرده ایم. این قطعنامه تا کنون از سوی چهار اتحادیه کارگری از جمله اتحادیه کارگران خدمات و دولتی در بریتیش کلمبیا در کانادا (٧٧ هزار عضو) ، شورای اتحادیه های کارگری ونکوور و حومه – کانادا(٦٠٠٠٠ عضو)، اتحادیه کارگران پست کانادا (٥٠٠٠٠ عضو)، وفدراسیون اتحادیه های کارگری عراق به امضا رسیده است و این امضا ها ادامه دارد. رئوس اصلی این قطعنامه عبارتند از: دفاع از کیفرخواست اسماعیل بخشی رهبر محبوب کارگران نیشکر هفت تپه علیه شکنجه و زندان با خواست توقف فوری شکنجه و آزار زندانیانو حمایت از بخشی و نیز حمایت از سپیده قلیان که بر کیفرخواست اسماعیل بخشی صحه گذاشت، حمایت از کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات با خواست مشخص لغو تمامی احکام امنیتی که جعفر عظیم زاده چهره سرشناس کارگری و اسماعیل عبدی از چهره های شاخص مبارزات معلمان آغازگر آن بودند و خواست آزادی فوری آنان، محکوم کردن احکام شلاق با خواست ممنوعیت فوری این شکل شنیع مجازات اسلامی و لغو فوری تمامی احکام شلاق و آزادی فوری کارگران زندانی، معلمان دربند و تمامی زندانیان سیاسی.  طبعا سر سخن این قطعنامه همانطور که اشاره کردماخراج جمهوری اسلامی این حکومت شلاق و شکنجه و زندان از سازمان جهانی کار بود. اما اجازه بدهید اشاره ای هم به بخش دیگر سوال شما و شرایط سیاسی امسال در آستانه برگزاری اجلاس سازمان جهانی کار داشته باشم.

همانطور که قبلا هم اشاره کرده ایم ما سالی پر از مبارزه را پشت سر گذاشته  و سال ٩٧ سال درخشش جنبش کارگری در جلوی صحنه سیاسی جامعه با گفتمان های رادیکال، چپ و آزادیخواهانه بود. سال ٩٧ سال مبارزات قدرتمند نیشکر هفت تپه، گروه ملی، هپکو و معلمان و بازنشستگان بود، سال کیفرخواست جامعه علیه توحش سرمایه داری حاکم در کف خیابان بود و همه این اتفاقات در دل اوضاع پر تلاطم جامعه برای به زیر کشیدن کل بساط جهنمی جمهوری اسلامی روی داده است. از جمله  تبلور این اتفاقات شورانگیز را در اول ماه مه با شکوه و رزمنده امسال در تهران شاهد بودیم. در تقابل با چنین شرایطی جمهوری اسلامی بر سرکوبگری هایش شدت داده است. اما علیرغم این سرکوبگریها کارگران با اعلام اینکه برگزاری روز جهانی کارگر را حق مسلم خود میدانند، ایستادند و روز جهانی کارگر را گرامیداشتند و نه تنها این بلکه با وجود دستگیری دهها نفر در این روز، روز بعدش تجمعات گسترده و سراسری معلمان برپا شد. بعد از آنهم چالش رقص و شادی در مدارس، عملا چالش کل ارکان اسلامی حکومت و قوانین ارتجاعی اسلامیبود. همچنین ما شاهداعتراضات با شکوه دانشجویاندر دانشگاه تهران و حمایت دیگر دانشگاهها از آنان  در اعتراض به طرحهای حجاب و عفاف، امنیتی کردن مبارزات و دستگیریهای اخیر و علیه بیکاری بودیم. این چنین است که  جامعه در جدالی هر روزه با حکومت اسلامی و ارکان پایه ای حاکمتیش به جلو گام بر میدارد و با بازتاب جهانی آن بیش از پیش ماهیت ضد بشری و ضد کارگری حکومت در مقابل چشم جهانیان گذاشتهمیشود. قطعنامه ایکه به آن اشاره کردم و تلاش برای جلب حمایت وسیع بین المللی با خواست “اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار”، بطور واقعی صدای اعتراض کارگران و جامعه به کل بساط توحش و بربریت جمهوری اسلامی است. ما بر مبنای این قطعنامه کارزاری فشرده علیه حضور جمهوری اسلامی در سازمان جهانی کار را در دستور کارمان گذاشته ایم و با حضورمان در محل اجلاس سازمان جهانی کار میکوشیم این صدا را جهانی کنیم. برنامه  ما اینست که قطعنامه برای اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار را با امضاهایی که در زیر آن می آید، ضممیه نامه ای سرگشاده به سازمان جهانی کار ارسال کنیمو با تاکید بر اخراج حکومت اسلامیاز این سازمان به نمایندگی از کارگران و مردم معترض در ایران اعتراض خود را به مماشات آی ال او با حکومت جنایتکار جمهوری اسلامی اعلام نماییم.

در آخر لازمست به این هم اشاره کنم کهبا توجه به دستگیری دهها نفر از فعالین کارگری و اجتماعی در دو ماهه اخیز از جمله در آستانه روز جهانی کارگر و در جریان تدارک برگزاری این روز وبرپایی مراسم اول ماه مه در تهران و نیز در  جریان تجمعات سراسری معلمان در دوازدهم اردیبهشت ماه، ما طی نامه ای به تمامی نهادهای کارگری ضمن اطلاع رسانی از این سرکوبگری ها خواستار گذاشتن امضای خود در زیر قطعنامهمان و فشار آوردن به جمهوری اسلامی برای آزادی بدون قیدو شرط  کارگران زندانی، معلمان دربند و تمامی زندانیان سیاسیشده ایم. در این نامه ما بر بستن تمامی پرونده های امنیتی و ممنوعیت صدور قرار وثیقه و هرگونه اخاذی در قبال آزادی بازداشت شدگان شده ایم.*