حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
“همه مسؤولین نظام، به خصوص دولت با تمام وجود میخواهند که معیشت دو قشر زحمتکش جامعه یعنی معلمان و کارگران با حفظ ارزش اجتماعی آنان، تأمین شود، اما می‌دانید که علاوه بر بیماری ساختاری که دولت گذشته با حذف بسیاری از شوراهای عالی و نهادها ایجاد کرده بود، در زمانی که بیشترین درآمد نفتی تاریخ ایران را داشتیم، ۵۰۰ هزار میلیارد تومان بدهی برای دولت برجای گذاشت.”
هاشمی رفسنجانی در جمع نمایندگان خانه کارگر
این پاسخ رفسنجانی به کارگری است که خواست افزایش دستمزدها را مطرح کرده است. کارگران میخواهند حداقل دستمزدها لااقل به سطح خط فقر برسد و رفسنجانی جواب میدهد دولت گذشته بیماری ساختاری و بدهی هزار میلیاردی داشت! ثروت خودشان از پارو بالا میرود اما وقتی نوبت کارگران یعنی تولید کنندگان ثروت میرسد بیاد بدهی دولت می افتند!
بدهی های میلیارد دلاری دولت اساسا به خاطر سوء استفاده ها و اختلاسها و دزدیهای نجومی از در آمدهای نفتی و سایر منابع ثروت جامعه است که به جیب گشاد آیت الله های میلیاردر و اعوان و انصارشان سرازیر شده است. همه مقامات دولتی در جمهوری اسلامی، از زمان بنی صدر تا همین امروز، زده اند و برده اند و چاپیده اند و پروارتر شده اند و در مقابل سفره کارگران بی رنگ تر و بی رونق تر شده است. دستمزدهای کمتر از یک چهارم خط فقر ادامه این دزدیها و چپاولگریها در لباس قانون کار و مصوبات شورایعالی کار است. مساله فقط دزدی و اختلاس و سوء استفاده های نجومی نیست، دزدی قانونی از جیب کارگران – چه در قالب اختلاس در سازمان تامین اجتماعی و چه به شکل تعویق انداختن پرداخت دستمزدها و چه تعیین ۸۱٢ هزار تومان حداقل دستمزد- نیز “بیماری ساختاری” یا بعبارت صحیح تر کارکرد متعارف همه دولتها در جمهوری اسلامی بوده است.
اگر “بیماری ساختاری دولت” و بدهی هایش چیزی را ثابت کند حقانیت و مبرمیت جنبش کارگران برای افزایش دستمزدها است و بس. جنبش سه و نیم میلیون حداقل دستمزد، در جامعه ای که یک مشت آیت الله میلیاردر و مقاماتی که رونمائی و افشاگری از دزدیهای تجومیشان به امری عادی و هر روزه بدل شده، توده مردم را به زیر خط فقر رانده اند، جبهه اصلی دفاع از معیشت و منزلت کل جامعه است. جنبش سه و میلیون تومان حداقل دستمزد در محور این کارزار قرار دارد.
٢۷ آوریل ١٦
