حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
جان باختن ١٧۶ نفر از عزیزانی که در اثر موشک سپاه پاسداران به هواپیمای مسافربری کشته شدند، آخرین حلقه از قتل عامهای چهل ساله بود. در همین آبان ماه با شلیک به مردم معترض ١۵٠٠ نفر را به خاک و خون کشیدند، در ٩۶ هم همینطور، و در سال ٨٨ و ٧٨ و در قتل های زنجیره ای، و در کشتارهای دهه ۶٠ هم بهمین ترتیب.
این حکومت با کشتار مردم ایران و منطقه خود را سرپا نگه داشته است. ولی این بار مسئله کاملا متفاوت است. این بار توجه جهانیان به ایران جلب شده است و دارند تحولات را از نزدیک دنبال میکنند. احزاب و نیروهای مترقی، سازمانهای حقوق بشر، رسانه ها و حتی دولت ها به تحولات ایران چشم دوخته اند. در هواپیمای مورد حمله قرار گرفته شهروندان کشورهای مختلفی بودند و دولت های آن کشورها دور هم جمع شده اند و تیم مشترکی درست کرده اند برای اینکه تحقیق کنند و ببیننید مسئله از چه قرار بوده است.
جمهوری اسلامی در روزهای اول به انکار حقیقت پرداخت. مثل همیشه سعی کرد با تحریف و دروغ و ریاکاری این بحران را از سر رد کند. ولی این بار تحقیقات متخصصان جهانی، موسسات، و دولتها اجازه نداد که جمهوری اسلامی این دروغ را ادامه دهد و ناگزیر شد اعتراف کند. ولی حتی در اعترافش هم دروغ پشت دروغ تحویل داد. گفتند فکر میکردند این موشک کروز بوده است، گفتند هواپیما مسیرش را تغێیر داده بود، گفتند هواپیما بر فراز پایگاههای نظامی پرواز میکرده است. بقول وزیر خارجه اوکراین اینها همه مزخرف است. او با همین کلمه دروغ های جدید جمهوری اسلامی را توصیف کرد. گفت اینها “مزخرف” میگویند. هواپیما در مسیر همیشگی و در همان کریدور هواپیماهای مسافربری حرکت می کرده، مسیرش را تغییر نداده است، و هیچ هواپیمائی را حتی با چشم غیرمسلح نمی شود با یک موشک کروز اشتباه گرفت. اینها همه توجیهات وهمه دروغ های تازه ای است که جمهوری اسلامی برای پوشاندن دروغ های قبلیش دارد به کار می برد. مثل قاتلی که قدم به قدم عقب می نشیند ولی هیچوقت به حقیقت نزدیک نمی شود.
الان بیشتر از هر زمان دیگری این مطرح است که شلیک به هواپیما تعمدی بوده است. دولت کانادا اعلام کرد که گرچه جمهوری اسلامی گفته است که در اثر اقدام او هواپیما سقوط کرده ولی جهان باید بفهمد که چرا و چگونه این فاجعه اتفاق افتاد.
جان انسانها و این تراژدی برای همه دنیا بسیار مهمتر از آنست که جمهوری اسلامی بتواند با این نوع دروغ ها از سر بگذراند. در کانادا مراسمی گرفته شد در یاد بود مسافرین جانباخته این هواپیما. ۵٧ نفر از این مسافرین شهروند کانادا و یا شهروند ایرانی – کانادائی بودند و بزرگترین مراسم در استان آلبرتا که ١٣ نفر از این عزیزان کشته شده بعنوان استاد و دانشجو در آن استان زندگی میکردند، برگزار شد. نخست وزیر کانادا، فرماندار استان آلبرتا و شهردار شهر، بسیاری از شخصیت ها و بسیاری از خانواده ها و نزدیکان این عزیزان پشت میکروفون قرار گرفتند و یاد این عزیزان را گرامی داشتند و بطور زنده این مراسم از تلویزیون و رادیو پخش شد. اما جمهوری اسلامی اعلام کرد فراموش کنید، فرض کنید این هواپیما به کوه اصابت کرده است! این حکومت مایه ننگ بشریت است و باید از روی کره زمین جارو شود.
ما مردم امروز به خیابانها آمده ایم تا این حکومت را بزیر بکشیم. تا کار را تمام کنیم. این بار نباید اجازه بدهیم که جمهوری اسلامی جان سالم بدر ببرد. اگر خطائی هست نفس وجود کل این حکومت است. جمهوری اسلامی خود یک خطای مهلک و یک تراژدی تاریخی است که باید شرش را از سر مردم ایران و منطقه و جامعه جهانی کم کرد. و ما مردم به میدان آمده ایم که کار را تمام کنیم.
چطور و به چه شکلی؟ فراخوان من این است که مبارزات را به محلات بکشانیم. همان تجربه ای که در آبان ماه داشتیم. کنترل محلات را در دست بگیریم، با اعتراضات خیابانی در محلات، با شعار دهی بر پشت بام ها، با تظاهرات های شبانه، جمهوری اسلامی را از هر طرف محاصره کنیم. در صدها و هزاران محله در دهها و صدها شهر میشود به این شکل اعتراضات را گسترش داد و ادامه داد.
نکته دوم و اقدام مهم دیگر دست زدن به اعتصاب است. جامعه دانشگاهی، دانشجویان، استادان، معلمان، دانش آموزان می توانند در اعتراض به این کشتار اعتصاب کنند و خواستارمحاکمه عاملین و آمرین این جنایت بشوند. در اعتراض نه تنها به کشتارمسافرین هواپیما، بلکه جنایت آبان ماه و همه جنایت هائی که این حکومت در طول این چهل سال حکومت ننگینش مرتکب شده است.
امروز زمان آن است که به اعتصاب دست بزنیم و جمهوری اسلامی را از هر طرف محاصره و فلج کنیم. پیشرو این اعتصابات می توانند دانشجویان و دانشگاهیان باشند. ولی با اعتصاب کارگران، کارمندان، با اعتصاب بازاریان، می شود این حرکت را به یک اعتصاب عمومی تبدیل کرد.
در آبان ماه چون مسئله در محدوده ایران باقی ماند حتی رسانه ها، چه برسد به دولت ها، توجه چندانی به آن مبارزات نکردند ولی این بار در همین قدم اول دارند اخبار را منتشر می کنند و دولت ها دارند موضع می گیرند و از مبارزات مردم ایران حمایت می کنند. این یک فرصت استثنائی است. ما مردم باید از این فرصت استفاده کنیم.
یک بار دیگر تاکید می کنم با گسترش اعتراضات به محلات، با تظاهرات شبانه و با شعار دهی در پشت بام ها در صدها و هزاران محله در سراسر ایران و در شهرهای ایران و با شکل دادن و سازمان دادن به اعتصاب عمومی کار را تمام کنیم. فراخوان من بخصوص رو به نهادهای کارگری، به چهره های فعال در جنبش های اعتراضی، در جنبش کارگری، در جنبش علیه آپارتاید جنسی، جنبش رهائی زن، جنبش جوانان، در جنبش مبارزه با تخریب محیط زیست، در جنبش مادران جانباختگان، مادران خاوران، و جنبش علیه اعدام ، و رو به فعالین در همه عرصه های مبارزاتی است. ما فعالینی که چهار دهه است علیه جمهوری اسلامی در عرصه های مختلف مبارزه میکنیم باید گرد هم بیائیم. باید این بار به عنوان فعالین جنبش سرنگونی و با شعار “جمهوری اسلامی نابود باید گردد” نیروی خودمان را هماهنگ و متحد کنیم و ضربه نهایی را به جمهوری اسلامی وارد کنیم. این بار جهان نظاره گر و جهان متمدن حامی ماست. به میدان بیائیم و جمهوری اسلامی را به زیر بکشیم.
٢٣ دیماه ١٣٩٨، ١٣ ژانویه ٢٠٢٠
