سه سال از انقلاب مصر گذشت

ناصر اصغری:
٢٥ ژانویه ٢٠١٤، سومین سالگرد انقلاب ٢٠١١ مصر بود. هیجده روز بعد، رژیم حسنی مبارك ساقط شد؛ اما دستگاه حكومتی كه او سمبلش بود دست نخورده باقی ماند. و این همیشه مشكل انقلاباتی بوده كه آمادگی كافی برای خلع ید از طبقاتی كه انقلاب بر علیه آنها صورت گرفته است را، نداشته اند.
نیروهای سیاسی مرتجع ناظر این لحظات قهرمانانه، منتظر فرصت بودند كه میوه این انقلاب را بچینند. چنین هم شد. اما از آنجا كه مطالبات نیروهای اصلی شركت كننده در این انقلاب بی پاسخ مانده بود، انقلاب ادامه یافت و اخوان المسلمین را هم در هم شكست.
تا آنجا كه به نیروهای متشكل برمی گردد، نیروهای اصلی شركت كننده در انقلاب، كارگران و جوانانی بودند كه تحت عنوان “آلتراس” (Ultras) كه به بهانه طرفداران تیمهای فوتبال متشكل شده بودند. گرچه كارگران تا چند ماه منتهی به انقلاب چندان هم متشكل نبودند اما اعتراضات رو به رشد كارگری به آنها پتانسیل متشكل شدن را می داد و در روزهای اوایل انقلاب سریعا متشكل شدند و با اعتراضات خود كمر رژیم مبارك را شكستند. جوانان هم كه از سالها قبل به اشكال مختلفی در اعتراضات شركت می كردند، متشكل شدن در محافل طرفداران تیمهای فوتبال را بهترین ابزار برای سازماندهی برای شركت در و تداوم انقلاب می دیدند.
در این سه سال، انقلاب مصر با فراز و فرودهای زیادی روبرو بوده است. هنوز تا تعیین تكلیف نهایی راهی دراز در پیش دارد. اما جوانان و كارگران همچنان بیحقوقند و به همین دلیل هم شعله اعتراضات كارگران شاغل و بیكار همچنان شعله ور است. احزاب اصلی چپ به بهانه علیه “بازگشت مبارك” زیر عبای محمد مرسی و اخوان المسلمین خزیدند. انقلاب مصر از مهمترین ابزار یك انقلاب محروم بود: حزب كمونیستی كارگری. جنبش كارگری در غیاب این حزب دچار انشعاباتی شده و هم اكنون در یك حالت تدافعی قرار دارد. بورژوازی، انقلابی را كه نتواند به پیروزی برسد چنان شكست خواهد داد كه برای حداقل یك نسل خیال خود را راحت كند. انقلاب مصر گرچه در تقلا برای پیدا كردن راهی به جلوست، اما بورژوازی هم اكنون حملات گسترده ای را به زنان در آن جامعه، به آزادی سیاسی و تشكل و تجمعات شروع كرده است. جنبش كارگری هنوز یك نیروی مهم در صحنه است و می تواند راهی جلوی انقلاب بگشاید، اگر حزب خود را سازمان بدهد. به نظر من هنوز فرصت این كار را دارد!
٢٩ ژانویه ٢٠١٤