مژده مژده! روحانی ارکستر سمفونیک را احیا میکند!

 در حاشیه دیدار روحانی باجمعی از هنرمندان و انجمنهای فرهنگی
خلیل کیوان:
زیرچتراختناق درایران همه چیز رنگ سیاسی بخود گرفته است. وقتی نوع پوشش، اتاق خواب، خوردن و آشامیدن، دوچرخه سواری زن و هر مساله ریز و درشتی سیاسی شده است، عجیب نیست که خبر دیدار روحانی با جمعی از هنرمندان و انجمنهای فرهنگی در تالار وحدت، اینچنین طنینی در فضا افکنده است. هنوز مباحث و اظهار نظر در این مورد ادامه دارد.
یک جناح حکومت بسرکردگی روحانی- رفسنجانی مسرور از این موفقیت خود، سر از پا نمیشناسد و آنرا یک پیروزی برای خود بحساب میاورد. جناح دیگر برای روحانی دندان قروچه میرود وبه هنرمندان دشنام میدهد. مخالفین حکومت آنرا تحقیر و تسلیم به حکومت میدانند و آنها را سرزنش میکنند. عده ای هم، کارشان را تحسین میکنند وآنرا بصیرت میدانند. عده ای بشگفت آمده اند و فکر میکنند هنرمندان فریب خورده اند، معامله وارزان فروشی کرده اند. بعضی هم، تصورمیکنند اینها واقع بین هستند. در “داخل” مانده اند و مبارزه میکنند. از چپ چپ تا راست راست موجی از اظهار نظر در این مورد براه افتاده است.
بدون شک تصمیم به برگزاری این همایش وتدارک و هدایت آن، باجلب توافق و چراغ سبز خامنه ای و یا لااقل، با سکوت او همراه بوده است. مخالفت خوانی های روزنامه‌ های کیهان، جوان و رسالت، آنهم پس از برگزاری این دیدار را نباید جدی گرفت. رژیم اسلامی پس ازانتخابات و روی کارآمدن روحانی در پی تعبیه منافذی بر دیگ در حال جوشش کشور و تعدیل فضای انفجاری است. “نرمش قهرمانانه” در مقابل غرب یک پرده آن بوده است. این اقدام هم، گوشه دیگری از تقلاهای رژیم برای تلطیف وضع موجود و خروج از بن بست شان است.
روحانی در تالار وحدت از تعدیل فضای امنیتی و باز کردن منفذی برای ابراز وجود هنرمندان سخن گفت. رئیس امنیتی ترین دولت تاکنونی جمهوری اسلامی قول باز پس دادن گوشه کوچکی از آنچه جمهوری اسلامی از جامعه بازپس گرفته است را داد. او از جمله گفت ارکستر سمفونیک تهران و ارکسترسمفونی موسیقی ملی را احیا می‌کند. سر آخر هم، لپ کلام خود راچنین بیان کرد: “اگر ما مقررات شفاف و روشنی داشته باشیم، می‌توانیم کار را به اصناف و تشکل‌ها واگذار کنیم٬ چون آنها عاشق ایران و نظام هستند.” حسن روحانی خیلی روشن میگوید اگر هنرمندان “عاشق نظام” باشند و خط قرمزهای آنرا را رعایت کنند و از جمله خود ممیزی را بعهده بگیرند، فشار امنیتی روی آنها کاهش میابد.
پا منبری های روحانی در این مراسم چندش آور به فرمایشات رئیس حکومت گردن گذاشته اند. بار اول شان هم نیست. اتفاقی هم نیست. فریبی هم در کار نیست. بارها در تندپیچ های سیاسی کنار هم قرار گرفته اند. اینها ارزش ها و تمایلات مشترک دارند. به یک جنبش – جنبش ملی مذهبی- تعلق دارند. در آثارشان به وفور ارزش های مشترک خود را به نمایش گذاشته اند. ارزشهایی که در فضای آزاد و مدرن رنگ میبازند. بعضی شان حتی اختناق و سانسور را موجب ترقی و پیشرفت هنر اعلام کرده اند. هر از چند گاهی بدنبال یک آخوند روان میشوند. اول آخوند سازندگی، بعد آخوند گفتگوی تمدنها و حالا آخوند تدبیر و اعتدال آنها را بدنبال خود میکشاند. اینها را نمیشود بیدار کرد. اینها نمیخواهند باور کنند که روحانی هم اهل گلاسنوست نیست. از اینرو ته مانده آبرو و اعتبار خود را برای رئیس حکومت اعدام و کشتار خرج می کنند. نه شهامت ایستادگی دارند که سرکشی کنند و نه عزت نفسی که لااقل کنار بایستند و حیثیت خود را بحراج نگذارند. بقول منصور حکمت: “پسقراولان جامعه و جامانده هاى هر تند پيچ تاريخ معاصر، مدام خود را ناجيان و راهنمايان آن انگاشته اند”.
اینها نه فقط از تاریخ درس نگرفته اند بلکه، از آنچه در مقابل چشم شان میگذرد هم، نمی آموزند. با روی کار آمدن دولت تدبیر و اعتدال، اعدام ها افزایش یافته است، زندانیان سیاسی همچنان در بندند و تحت شدید ترین شکنجه ها و آزارها قرار دارند. زنان اشیائی قابل تملک بیشتر نیستند و شادمانی و ترانه خوانی و رقص با شلاق و زندان پاسخ می گیرند. نه فقط از جدایی مذهب از دولت خبری نیست بلکه، زیر سایه دولت روحانی حوزه ها بر آموزش و پرورش هم دست اندازی کرده اند. در هیچ عرصه ای از زندگی، بهبودی ایجاد نشده است. حیرت آور است که اینها با دیدن این مناظر هنوز دل به روحانی بسته اند!
واکنش مردم نسبت به مجلس روحانی و هنرمندان بی سبب نیست. مردم با نفرت عمیق از جمهوری اسلامی نظاره می کنند که چه کسانی دست در دستهای خونین قاتلین عزیزانشان می گذارند. شاهین نجفی بجا گفت. بحال چنین هنرمندانی باید گریست. اینها ناجی نیستند. نجات اینها از زیر دست و پای حکومت فوق ارتجاعی اسلامی خود صورت مساله است. این کار فقط با جارو کردن کل بساط حکومت اسلامی از کشور میسر است.